UvA-student Bas helpt Nepalese kinderen naar school

Gratis onderwijs

In Nepal gaat 70 procent van de leerlingen naar overheidsscholen of publieke scholen en maar 25 procent van hen slaagt. Op privéscholen slaagt 90 procent van de leerlingen. Het onderwijs is daar veel beter, maar onbetaalbaar voor de meerderheid van Nepalese kinderen. Daarom is de scholengemeenschap Maya Universe Academy opgericht, om goed onderwijs te bieden aan mensen die het niet kunnen betalen. Door samenwerking met de ouders van de leerlingen is het mogelijk om de school draaiende te houden. In plaats van geld te betalen, werken zij twee dagen per maand op school en in ruil daarvoor krijgen hun kinderen onderwijs.

Maya Universe Academy Netherlands is eigenlijk begonnen omdat ik 28.000 euro wilde ophalen voor een schoolbus, om meer kinderen onderwijs te laten volgen. Veel mensen in mijn omgeving zeiden: “Dat gaat je echt nooit lukken, wat denk je nou eigenlijk?”. Door het tegen veel mensen te zeggen, begon het meer te leven. Op een gegeven moment zei een vriend van me: “Fuck it. Let’s do it. Waar beginnen we?” Toen hebben we de Stichting Maya Universe Academy Netherlands opgericht, zodat we met grotere goede doelen en institutionele fondsen kunnen samenwerken.

(Lees verder onder de afbeelding)

Studeren aan de UvA

In 2013 begon ik met de bachelor Future Planet Studies. Na het afronden van mijn tweede jaar, koos ik ervoor om dat op een lager pitje te zetten. Ik wilde meer tijd doorbrengen in Nepal. Ze hadden me daar harder nodig dan ik die studie in Nederland nodig had. Uiteindelijk heb ik mijn bachelor na vijf jaar afgerond.

Ik heb daarna twee jaar in Nepal gewoond. Toen dit jaar de lockdown begon, dacht ik: ‘Oké, de universiteit is nu dicht. Ik heb geen idee hoe lang dit gaat duren. Ik kan Maya gewoon helpen vanuit Nederland en dan redden ze het ook wel zonder mij. Als ik ooit een master wil doen, is dit het moment’. Ik heb vrij snel besloten om het gewoon te doen en me in te schrijven. Een tweejarige master zag ik niet zitten, want ik wil snel terug kunnen. Daarom doe ik nu een eenjarige master Business Administration. Als die af is, ben ik wel van plan om terug te gaan naar mijn dorpje in de bergen.

Nepalees op de Ten Katemarkt

Ik heb vier jaar geleden een beetje Nepalees leren spreken, maar het is best een lastige taal. Het heeft namelijk een ander schrift en 36 medeklinkers. Ik ga vaak naar Himalayan Kitchen op de Ten Katemarkt en daar ga ik dan een beetje Nepalees lullen met de mensen die daar werken. Die vinden het altijd leuk als ik langskom. Ik heb nu ook één keer per week een videogesprek met een paar leerlingen die in Nepal zitten. Ik heb beloofd dat als zij mij elke week een uur Nepalees les geven, dat goed voorbereiden en mij huiswerk geven, dat ik dan wat geld opzij zet voor een reisje als ik weer terug ben.

De persoonlijke connectie die ik daar heb met de kinderen drijft mij om dit werk te doen. Ik ken hun verhalen, ik ken hun achtergrond. Het geeft mij veel voldoening om er voor hen te zijn. Ook zie ik dingen waar ik het niet mee eens ben in de wereld. Het is belachelijk dat er in de Verenigde Staten mensen binnenkort triljonair worden, terwijl er mensen zijn die niet genoeg eten hebben of geen schoonwatervoorziening. Ik denk dat we dat beter kunnen regelen.

Vertrouwen in de mensheid

Tegelijkertijd heb ik niet de illusie dat ik dat hele systeem eigenhandig omver ga gooien. Maar als ik hier in Nederland zou blijven, een fulltime baan zou hebben, lekker veel geld verdien en een huis koop, dan draai ik mee in een systeem waar ik het eigenlijk niet mee eens ben. Ik zou graag zien dat we meer aan elkaar denken, meer delen en wat liever zijn voor elkaar. Dat maakt mij gelukkig. Niet bijdragen aan het probleem, maar aan de oplossing.

(Lees verder onder de afbeelding)

Mijn kijk op de wereld is zeker veranderd. Dat heeft sowieso te maken met dat ik ouder ben geworden en meer dingen heb geleerd, maar mijn betrokkenheid bij Maya heeft ook zeker bijgedragen. Ik merk dat ik wat rustiger ben geworden. Ik was vroeger wat activistischer en een beetje veroordelend naar mensen die een ander pad kozen dan ik. Ik heb nu meer iets van “ieder zijn ding”. Ik denk dat het leuk zou zijn voor mensen zelf als ze meer zouden doen voor anderen, maar ik ga dat niet opleggen en ook niet veroordelen. Ook heb ik veel meer vertrouwen gekregen in de mensheid. Het is heel inspirerend als je mensen keihard ziet werken voor een organisatie waar ze in geloven en niet omdat ze er een dik salaris voor krijgen.

Verhuizen naar Nepal

Het lijkt me leuk om na de lockdown meer reizen naar Maya en Nepal te organiseren. Daarnaast wil ik via maandelijkse donaties met de stichting zorgen voor de tachtig kinderen die bij ons wonen. Ons model waarbij we samenwerken met de ouders werkt niet voor hen. Onderwijs aan hen bieden is best een hoge kostenpost, maar als wij er niet voor ze zijn, wie dan wel?

Verder denken we altijd na over het verbeteren van onderwijs. Ik zou graag een samenwerking met een onderwijsinstelling als de UvA willen opzetten om aspirant docenten stage te laten lopen bij Maya. Zo zouden we bijvoorbeeld elk semester een kleine groep gepassioneerde jonge onderwijzers naar Nepal willen laten reizen om daar les te geven.

Zelf hoop ik binnen een paar jaar een huisje te bouwen in Nepal. Het lijkt me geweldig om mijn eigen plekje in het dorp te hebben en met de kinderen van Maya samen te leven. Ik hoop daar mijn toekomst te bouwen. Wellicht met een Nepalese vrouw en een klein kindje van onszelf, maar dat hoeft niet perse heel snel.’