Kuzu en presentatoren kibbelen vooral bij Room for Discussion
Room For Discussion trapte 2020 af met als gast Tunahan Kuzu, de fractievoorzitter van politieke partij Denk. Voor het vraaggesprek bereidden interviewers Reinier de Bruin & Thijs Römelingh vragen voor over de integratie en de polarisatie in Nederland, maar het oprakelen van spraakmakende Denk-momenten leverde de verhitste discussies op. ‘Waar is je bewijs dan?’
De feestdagenverlichting prijkt nog op de eerste verdieping van de hal van REC-E, Blue Monday lijkt ver weg. Een blik naar beneden werpen leert dat het toegestroomde publiek de enkele onbezette zitplaatsen over het hoofd ziet. Met applaus verwelkomen zij om 13.00 uur Kuzu op het podium. De hoofdrolspeler draagt een donkerblauw, driedelig pak met een goudkleurige stropdas en de interviewers zijn casual gekleed. Achteraf gezien lijkt het tekenend voor de verhoudingen.
Verrechtsing
Met handen en woorden vertelt Kuzu zijn verhaal. De Maassluizer kreeg de politiek niet met de paplepel ingegoten, maar voelde zich aan het begin van dit millennium naar het front geroepen door de opkomst van rechts-populisten. Hij sloot zich aan bij de Rotterdamse PvdA en ‘voor hij het wist’ zat hij in de Tweede Kamer. De interviewers haken hier op in en vragen naar Kuzu’s breuk met die partij in 2014. Zonder expliciet de scheiding te behandelen, legt Kuzu de schuld bij de ‘verrechtsing van de PvdA’. De eerste van vele ontwijkingen.
Een volgende vraag over de integratie herleidt Kuzu tot een paradigmakwestie. ‘In Nederland ligt de nadruk op mensen die na vijftig jaar geen Nederlands spreken, terwijl er generaties zijn die wél meedraaien in de maatschappij, maar zich geen Nederlander voelen.’ Vervolgens werken de presentatoren hem in de hand door te beginnen over het achterblijvende percentage gemengde huwelijken bij bepaalde bevolkingsgroepen. Kuzu werpt tegen dat hij dat een slechte graadmeter vindt van integratie. ‘Hoogopgeleiden kiezen ook vaker voor hoogopgeleiden’.
Pestkop
Bijna onderuitgezakt begon Kuzu het interview, maar naarmate het gesprek vordert leunt hij verder naar voren. De interviewers spreken soms gehaast en struikelen dan aan het begin van de zinnen over hun woorden, met name wanneer ze een aanval inzetten. Bijvoorbeeld wanneer ze Kuzu en zijn partij Denk beschuldigen van het bijdragen aan de polarisatie in Nederland. ‘Als je twintig keer naar je hoofd geworpen krijgt dat je moet ophoepelen, zeg je het een keer terug. Ik ben ook maar een mens,’ werpt Kuzu tegen. Zonder de vraagstelling te veranderen gaat dat zo heen en weer. Als toeschouwer krijg je bijna medelijden met het jongetje dat de pestkop eens terugslaat en dan op zijn kop krijgt van de juf.
Geen Room For Discussion zonder publieksvragen. Een van de vraagstellers snijdt de omgang van de media met Denk aan, waarna Kuzu de verantwoordelijkheid legt bij de nieuwsconsument: ‘De media heeft de behoefte ons in een hokje te stoppen, wees daar kritisch op.’
Geen actieve herinnering
Als het woord terugkeert naar het gezelschap op het podium gaat het gesprek weer over spraakmakende Denk-momenten. Kuzu ontwijkt, ontkent en heeft ‘geen actieve herinnering’ aan een botsing met VVD’er Malik Azmani. Als een van de presentatoren haast uit zijn slof schiet, geeft Kuzu toch toe dat Denk met de kennis van nu wellicht anders had gehandeld dan in pakweg 2017. ‘Om de spanning te doen zakken’ laten de interviewers dit onderwerp voor wat het is.
Tijdens de afsluitende behandeling van de voorbereide stellingen komt ook het middelbare schoolonderwijs aan bod. Het mag opvallend heten dat, tijdens een interview op een universiteit, het thema onderwijs slechts op het einde ter sprake komt.
In Kuzu’s toekomstbeeld is Denk een brede partij die niet enkel vragen gesteld krijgt over bepaalde thema’s, zegt hij nog. Dit interview in 2020 behoort in dat opzicht meer bij het verleden.
