Chaos bij UvA-team leidt tot zesde plek en goede herinneringen bij Batavierenrace
Wereldwijd bestaat er geen grotere estafetteloop - zelfs geen groter studentensportevenement - dan de Batavierenrace, met zijn 8457 deelnemers en zijn slingerende parcours van 177 kilometer tussen Nijmegen en Enschede. Traditiegetrouw verliep voor het Universiteitsteam Amsterdam lang niet alles volgens plan bij de 47e editie.
Tess Boekema (25, UvA-student privaatrecht) sprint soepel de sintelbaan van de Universiteit Twente op. Grijnzend. Ze weet wat er komen gaat. De laatste drie hectometers zijn het meest enerverende gedeelte van de Bata.
Een paar duizend studenten beginnen te joelen en te klappen. Tess spurt door de laatste bocht van de atletiekbaan. Daar passeert ze honderdzestig gestationeerde motoren ('n ábsluuuut r'koa dames 'n héérnnn!). De coureurs laten hun metalen machines luid ronken. Het publiek schreeuwt mee.
Vanaf een zonovergoten heuvel zien de leden van het Universiteitsteam Amsterdam hun rappe ploeggenoot als derde over de streep komen. Tess heeft de slotetappe van 7,8 kilometer volbracht in een indrukwekkende tijd van 27:32. Dat betekent een gemiddelde snelheid van 16,89 km/u.
Zou de rest van de ploeg hun etappes even vlug hebben gelopen, dan had team Amsterdam hoge ogen kunnen gooien. Twee jaar geleden lukte dat, en wonnen de Amsterdammers. Maar een dergelijke prestatie zat er dit jaar geen moment in. Al tijdens de nachtetappes in Duitsland, zoals die langs de Dingdung in de Duffelt, werd duidelijk dat Team Amsterdam dit jaar geen kans zou maken op het podium.
Te weinig goede vrouwelijke lopers
‘We beschikken vooral bij de vrouwen niet over genoeg toplopers. Dat komt mede omdat de VU weigert mee te doen met ons team,’ bekent SSADe stichting Studenten Sport Amsterdam organiseert Team Amsterdam-bestuurslid Astrid Ekelmans (22, UvA-student biologie).
De 25 Amsterdamse (ex-)studenten voltooien de Batavierenrace uiteindelijk in een netto tijd van 11:06:14. Goed voor een zesde plaats op de Universiteitenranglijst, ver achter de winnende Radboud Universiteit (10:17:27).
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Van Nijmegen naar Doetinchem en weer terug
Met een glimlach vertellen de lopers na afloop over alle tegenslagen die ze hebben meegemaakt. ‘Er was grote chaos rondom ons startschema,’ onthult UvA-rechtenstudent Marco Ghiglioni (24). ‘Ik had me voorbereid op een nachtetappe in de buurt van Nijmegen, totdat mij werd verteld dat ik toch in de ochtend moest lopen, nabij Doetinchem. Op het allerlaatste moment werd dat weer omgedraaid. Maar toen bevond ik me dus al in de buurt van Doetinchem.’
Halsoverkop moest Marco in het teambusje terug naar naar het Wylerbergmeer worden gebracht. Daar bleek een grote file te staan met de busjes van andere teams. De klok tikte door. Gestresst besloot chauffeur en SSA-vicevoorzitter Jochem Zonneveld een omweg te zoeken. ‘Twee minuten voor de deadline was ik op de startplek. Net op tijd dus. Helaas liep ik daarna vrij slecht,’ aldus Marco. Zijn exacte racetijd zal hij binnenkort weer vergeten, de wanhopige nachtrit naar Wylerbergmeer zeker niet.
Bandje vergeten
UvA-alumna Marjet Groen (22) ontdekte in de bus na haar etappe tot haar eigen schrik dat ze om haar pols nog altijd haar officiële deelnemersbandje droeg. Als de wiedeweerga moest ze naar de herstartplek in Ulft om deze door de jury af te laten knippen als bewijs van deelname. Haar precieze loopsnelheid weet Marjet inmiddels niet meer, maar de naam van de Nijmeegse studententennisvereniging in wier bus ze mocht meeliften naar Ulft zal ze nog lang heugen. ‘Slow, zo heetten ze.’
Onverwachte problemen, zo bleek dit jaar weer, hóren bij de Bata. Hoe meer tegenslagen, hoe mooier de herinneringen en hoe sterker de kameraderie die Bata-teams altijd kenmerkt. Al zorgt het enorme eindfeest - het grootste studentenfeest in Europa volgens de organisatie - ongetwijfeld ook voor wat welkome meevallers.
