UvA'ers zesde in Vondelparkloop, met persoonlijk record
Tientallen hardlopers van UvA en HvA stonden zondag aan de start van de 44ste Vondelparkloop. 10 kilometer zigzaggend door de vrieskou, het eerste team van universiteit en hogeschool werd uiteindelijk zesde. De hoofdredacteur (startnummer 2087) probeerde een persoonlijk record te halen – en dacht achteraf dat het wel sneller had gekund.
Zondag, 11.55 uur
In een woeste eindsprint pers ik mijn allerlaatste beetje energie eruit, en verlies ik mijn vorige week aangeschafte bluetooth-oortjes (wat kan het schelen, 20 minuten later vind ik ze nog terug). Waggelend en hoestend neem ik na de finish m’n medaille in ontvangst (geen fijn gezicht voor het publiek, zie foto). Geen idee hoe snel (of langzaam) ik heb gelopen, maar dat persoonlijk record: het zal toch wel?
Diezelfde ochtend, 09.45 uur
Het is zondagochtend perfect weer voor hardlopen, naar het schijnt: 0 graden, een zonnetje en – bijna - geen wind. Toch wachten alle lopers van het Universitair Sport Centrum-team in een hardloopwinkel aan de Amstelveenseweg het liefst binnen in de warmte, totdat trainer Frank Aarts (‘het is de zoveelste keer dat ik aan deze wedstrijd meedoe, en toch ben ik best nerveus’) ons sommeert naar buiten te gaan voor de groepsfoto en de warming up.
10.30 uur
De start, bij het Openluchttheater in het Vondelpark, is rond 11 uur. Ongeveer dertig HvA’ers en UvA’ers, mannen en vrouwen van allerlei leeftijden staan er, allemaal in opvallende gele shirts (deze 51-jarige loper moest zonodig in een oud zwart shirt verschijnen); het is een vrolijk uitziend groepje hongerige hardlopers in de vrieskou.
11.00 uur
10 kilometer, dat is drie rondjes langs de buitenrand van het Vondelpark. Meteen na de start is zo ongeveer iedereen elkaar uit het oog verloren. Zoals later uit de uitslag blijkt, heeft elke HvA’er en UvA’er zijn eigen tempo. Frank Aarts’ voornaamste tip was dan ook: kijk niet naar de anderen die er als een gek vandoor gaan, en begin rustig op je eigen tempo. Ik loop pas drie jaar hard, dus ik laat alle topfitte twintigers en dertigers lekker gaan.
11.15 uur
Andere tip van Frank: blijf tijdens de race aan de binnenkant van de paden van het park, ‘want anders loop je zomaar tientallen onnodige meters extra per ronde’. Dat is zeker in de eerste 3,5 kilometer een onmogelijke opgave. Er zijn langzame recreatielopers en kinderen van de kinderloop die je buitenom in moet halen, en nog belangrijker: alle gebruikers van het park wandelen, fietsen en skateboarden ook langs het niet afgeschermde parcours.
De wedstrijdleiding probeert de hardlopers zo veel mogelijk vrij baan te geven, maar dat lukt niet altijd. Ikzelf word even opgehouden door wat vrouwen met kinderwagens, en later door een stel dat hun halve huisraad langzaam slingerend op een fiets en een bakfiets aan het verhuizen is.
11.30 uur
Ergeren is zinloos: het leuke van de Vondelparkloop is juist dat ie dwars door het publiek gaat. Trouwens: ook ik ergerde me vroeger als Amsterdammer andersom vaak genoeg aan die aanstellerige hardlopers in ‘mijn’ Vondelpark. Het rommelige karakter heeft ook wel wat, al sla ik na de tweede ronde door onduidelijke aanwijzingen bijna per ongeluk rechtsaf richting finish (één USC-loper overkomt dit vandaag daadwerkelijk, blijkt achteraf), en bij het enige wateruitdeelpunt moet ik echt stilstaan voor een bekertje. (Achteraf geen slimme zet, probeer maar weer in je ritme te komen.)
Hoe loop je een persoonlijk record? Door harder te gaan dan ooit, toch? Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Tijdens trainingen loop ik volgens mijn Runkeeper-app de 10 kilometer op een goede dag tussen de 57 minuten en ruim een uur. Mijn eindtijd vandaag moet dus sneller zijn dan 57 minuten. Het toeval wil dat HvA-medewerker Fedde Wiersma voor de start vertelt dat hij er ‘altijd 55 minuten’ over doet. En hij wil best als mijn haasZogenoemde hazen maken tempo voor andere hardlopers fungeren. Geregeld!
11.55 uur
Maar als driekwart van de eerste ronde erop zit, loop ik naast Fedde Wiersma. Hij vraagt of het goed gaat, ik zeg ‘ja hoor’, maar ik wil en kan sneller dan hij en loop langzaam bij hem weg. Pas na de finish, al ik hem hijgend een high five geef, blijkt dat we tijdens de wedstrijd de rollen hebben omgedraaid. ‘Toen je me inhaalde, bleef ik achter je lopen en heb ik je in het zicht hehouden,’ zegt Wiersma. ‘Eigenlijk ben jij voor míj de haas geweest.’
Oké. Persoonlijk record: 55 minuten en 49 seconden. Hoera.
En nu? Zonder een echt doel is hardlopen niet zo leuk. Volgend jaar dus minder zwabberen over het parcours, goed aan de binnenkant lopen en niet meer onhandig wachten op een bekertje water. 53 minuten. Moet lukken.
