UvA'er Soraya speelt vanavond met Ajax in de Champions League
Haar slidings en schijnbewegingen bewijzen het: de banden en pezen in de rechterknie van Soraya Verhoeve werken weer optimaal. Dat is maar goed ook, want woensdag staat de flankspeler én UvA-student psychologie voor de grootste uitdaging in de historie van de Ajax Vrouwen.
Soraya Verhoeve (20) is hard voor haar tegenstanders, nog harder voor zichzelf, en poeslief voor de bal. Dit seizoen dartelt ze als vanouds over het veld, tegenstanders teisterend, alsof ze haar kruisband nooit heeft afgescheurd. Heeft die zware blessure haar dan helemaal niet veranderd?
Soraya, neem ons eens terug naar die ene dag in 2016.
‘Het gebeurde twee dagen voor kerst. Het was mijn allereerste jaar bij Ajax. Ik had veel meer wedstrijden gespeeld dan ik had verwacht. Stiekem begon ik al te hopen op een oproep voor Oranje. Maar tijdens het laatste partijtje van de laatste training voor de winterstop verdraaide ik mijn rechterknie. Er was geen speler of bal in de buurt. Toch lag ik daar, met een afgescheurde kruisband.’
Wat vond je het moeilijkst aan je blessure?
‘Ik miste het voetballen enorm. Als klein kind in Amsterdam-West vond ik het al naar als ik één dag niet op de pleintjes kon voetballen. Die liefde voor het spel is nooit weggegaan. Dus toen artsen mij vertelden dat ik maanden geen bal zou mogen aanraken, vond ik dat verschrikkelijk. En toen ze zeiden dat het anderhalf jaar zou duren voor ik weer op topniveau zou zijn, weigerde ik dat te geloven. Achteraf bleken ze gelijk te hebben.’
Je eerste training met de groep, na maanden revalideren, moet een bevrijdend moment zijn geweest.
‘Ik had daar zó lang naar uitgekeken, ik zag mezelf in mijn gedachten weer dribbelen en mooie passes geven. Maar de realiteit was anders. Het bleek een kwestie van aanpoten. Shit dacht ik, ik moet echt beter worden dan dit, want anders…’
En gaat het inmiddels beter?
‘Ja! Sinds september zit ik weer echt op mijn topniveau. Ik heb vijf wedstrijden met Ajax in de Champions League gespeeld. Ik voel me fysiek sterker dan ooit. Ik ben tweebeniger geworden, heb zelfs bijna nooit meer spierpijn. Maar belangrijker misschien: ik weet nu zeker dat je zware tegenslagen echt kunt overwinnen met hard werken, ook al duurt het soms langer dan je zou willen. Nu begrijp ik waarom veel topsporters zeggen: “Eigenlijk zou iedereen een keer een zware blessure moeten krijgen.”’
(Lees verder onder de afbeelding)
Ondertussen heb je vorig jaar ook je propedeuse psychologie behaald. Hoe bevalt je studie?
‘Ik vind het heel interessant. Zelfs in de kleedkamer bij Ajax moet ik vaak denken aan allerlei theorieën die we leren. Dan vertelt iemand iets uit zijn eigen leven en reageer ik meteen enthousiast met ‘Hey, dat sluit aan bij de Attachment Theory van Bowlby!’ Dan kijken ze me aan alsof ik maf ben natuurlijk.’
Ben je nu gelukkiger dan tijdens je revalidatie?
‘Ja, zonder twijfel. Ze moeten me nu vaak van het trainingsveld aftrekken, zo hard geniet ik van weer mogen voetballen. Ongetwijfeld hebben ze gelijk. Ik moet natuurlijk denken aan de arbeid-rustverhouding en de verdeling van piekmomenten.’
Het vrouwenelftal van Ajax speelt vanavond in de achtste finale van de Champions League, het belangrijkste Europese toernooi voor clubs. Ajax kwam daar door eerste te eindigen in een poule door met het Ierse Wexford Youth, het Noord-Ierse Linfield en het IJslandse Thór/KA. Vervolgens versloeg Ajax in twee wedstrijden het Tsjechische Sparta Praag.
In de achtste finale wacht een zware kluif met Olympique Lyon. Dat team, met de Nederlandse Shanice van der Sanden, won de afgelopen drie jaar de Champions League. De wedstrijd is online te bekijken via Ziggo Sport.
Vanavond lijkt me een goed piekmoment.
‘Ja, oei. Dan spelen we in de Champions League de thuiswedstrijd tegen Olympique Lyon. Toen ik die loting zag ben ik gelijk de gym ingedoken voor extra krachttraining haha. Lyon is de beste van allemaal.’
Maken jullie enige kans?
‘Natuurlijk. Bij Lyon stellen ze ook maar mensen op. Ik heb eigenlijk wel zin om voor een verrassing te zorgen. Vroeger toen ik bij de jongens van FC Nieuw Sloten speelde vond ik het heerlijk als ik voor een wedstrijd hoorde: “Hey kijk nou, ze spelen met een meisje!” Onderschat me maar lekker, dacht ik dan. En daarna hup zo'n gast passeren, of keihard het duel ingaan. Als ze het niet verwachten, dan komt het dubbel zo hard aan. Dus ook tegen Lyon geldt: gewoon brutaal zijn en lef tonen.’
Dus vroeger was je ook al bloedfanatiek?
‘Ik was licht en klein, maar ik trok en trek nooit mijn voet terug. Op straat zaten er altijd gaten in mijn broek. Op het veld moesten mijn teamgenoten me vaak in toom houden. “Soraya! Rustig! En hou je mond tegen de scheids!” Maar die jongens van Nieuw Sloten waren allemaal mijn vrienden, voor wie ik op kwam, zo voelde dat. Ze komen trouwens allemaal naar de wedstrijd tegen Lyon om me aan te moedigen, terwijl ik al jaren niet meer met ze voetbal. Mooi toch? Ik kan heel erg genieten van alleen met de bal zijn en trucjes oefenen, maar het teamgevoel maakt voetbal voor mij nog mooier.’
