Maaike behaalde haar master op Roeterseiland en geeft er nu college
Wekelijks vertelt een medewerker, student, bestuurder, docent of hoogleraar over zijn of haar werkplek. Deze week: Maaike Negenman (24), die pedagogische wetenschappen studeerde aan de Rijksuniversiteit in Groningen en de master onderwijskunde aan de UvA behaalde. Nu is zij als werkgroepdocent druk met het nakijken van herkansingen.
Wie ben je wat doe je?
‘Ik ben Maaike Negenman (24), behaalde mijn bul pedagogische wetenschappen in Groningen en ben voor de master onderwijskunde naar de UvA gekomen. Zelf lesgeven leek mij ontzettend waardevol: Je doet kennis op die je altijd kunt gebruiken. Afgelopen jaar ben ik dan ook als werkgroepdocent bij pedagogiek en onderwijswetenschappen (POWL) aan de UvA begonnen. Het interesseert mij hoe iedereen het maximale uit zichzelf kan halen. Ik geef werkgroepen waar academische vaardigheden centraal staan, zoals het schrijven van papers, en ben nu druk in de weer met het nakijken van herkansingen. Het valt gelukkig mee hoeveel het er zijn.’
Waar werk je?
‘Op de zevende verdieping van gebouw D van de Roeterseilandcampus. Dat is een fijne verdieping met postvakjes, een koffiezetapparaat en een printer. Er is zelfs een expositie op de gang. Ook mijn kantoor is hier. Dit deel ik met de andere werkgroepdocenten. Iedereen heeft een eigen bureau. Helemaal rechts zitten de docenten die in het eerste jaar lesgeven. In het midden zit ik, samen met de andere docenten die in het tweede jaar lesgeven. Op maandag overleggen we met alle werkgroepdocenten plus de coördinatoren van de werkgroepen en hoorcolleges. Daarna begin ik met de werkgroepvoorbereidingen en lees ik me in. Als het zomer is doe ik dat lekker in het zonnetje. Afgelopen blok gaf ik iedere dinsdag een vak statistiek. Van drie tot zeven in een vast lokaal op de B- of C-vleugel, aan een werkgroep van 16 studenten.’
.jpg)
Wat vind je leuk aan je werkplek?
‘Het lokaal waar ik lesgeef is een prettige, royaal belichtte ruimte. We zitten altijd in een U-vorm, wat het contact onderling bevordert. Ook kan ik er gemakkelijk rond lopen. De plek kende ikzelf al vanuit het perspectief van de student. Toch was de transitie van in de klas naar voor de klas spannend. Een van mijn studenten, die mij van begin tot eind voor de klas heeft zien staan, zag dat ik mij steeds comfortabeler voor de groep ging voelen. Leuk dat ook zij konden zien dat ik een ontwikkeling heb doorgemaakt.
Ik vind het vooral leuk dat je in nauwe samenwerking met studenten werkt. Omdat je steeds dezelfde gezichten ziet bouw je een echte band met ze op. Ik krijg ook steeds meer vertrouwen in mijn eigen kunnen en sta zelfverzekerder voor de klas, mede dankzij de positieve beoordelingen van studenten.
Verder is het fijn dat er altijd collega’s in de buurt zijn. Met mijn medewerkgroepdocenten zijn we een heel gezellige groep en je kunt altijd vragen stellen aan elkaar. Soms is het bijvoorbeeld lastig een beoordeling te geven. De grens tussen goed of fout kan vaag zijn en daarover kunnen we in een afstemmingsoverleg vergaderen. We bekijken dan dezelfde papers en gaan na of we op een lijn zitten. Ik heb een keer meegemaakt dat mijn les helemaal niet liep volgens planning. Toen kon ik direct aankloppen bij een werkgroepdocent om de hoek.’
Wat vind je minder leuk aan deze werkplek?
‘Er is niet echt iets wat ik niet leuk vind eigenlijk. Ja, de elektronica wil er nog wel eens mee ophouden. Verder is het jammer dat het een tijdelijke functie die je deeltijd vervult. Daarom krijgen mensen snel een andere baan en is er veel doorloop. Voor de kwaliteit van het onderwijs is het natuurlijk het beste dat dezelfde mensen op dezelfde plek blijven. Het liefste zou ik daarom meer mogelijkheden zien in het doorgroeien, bijvoorbeeld qua uren. Maar ik zit nog midden in het leerproces hier en er is uitdaging genoeg.’
