UvA'ers spelen toneelstuk over hyperthymesia (waarbij je je elke dag uit je leven herinnert)
Twee studenten theaterwetenschap en een dramaturgiestudent waren het er over eens: hun studies waren heel academisch en ze misten iets. Dus gingen ze aan de slag met een eigen toneelstuk over hyperthymesia. ‘Elke dag uit je leven herinneren lijkt leuk, maar dit betekent ook dat je je meest pijnlijke en gênante momenten goed herinnert.’
Chris Harris (25, dramaturgie) komt de Folia-verslaggevers ophalen voor de repetitie. We volgen hem naar zijn oefenruimte: een klein lokaaltje, diep achterin in het Universiteitstheater genesteld. De muren zijn behangen met stickers van studieverenigingen en er staan stoffige videospelers op de tafels.
Iets praktisch doen
Chris en zijn klasgenoten Jonathon Freeman (41, theaterwetenschap) en Alzbeta Tučková (27, theaterwetenschap) vonden elkaar in de wens om theater in de praktijk te brengen. ‘Wat we op de universiteit doen is heel academisch,’ legt Alzbeta uit. ‘Dus we misten iets.’ Ze begonnen samen te oefenen aan een script van Chris. Dat wil Chris nog verbeteren aan de hand van hoe Jonathon en Alzbeta het doen, dus krast hij tijdens de repetitie soms nog flink op zijn papier.
Geheugen
Regisseur Chris studeerde in 2014 af in drama, op de Welshe Aberystwyth University. Om zich meer te verdiepen in Europees theater, kwam hij naar Nederland, voor de UvA-master International Dramaturgy & Theatre.
‘Ik vond dat dit toneelstuk over geheugen moest gaan,’ vertelt Chris. ‘In The Guardian las ik over hyperthymesia, een hersenstoornis waardoor iemand elke dag uit zijn leven kan herinneren. Dit lijkt misschien leuk, maar dit betekent ook dat je je meest pijnlijke en gênante momenten goed herinnert.’ Hij las verschillende artikelen over de stoornis, had een interview met een psycholoog van de Cardiff Universiteit in Wales en bekeek er een documentaire over.
Uiteindelijk schreef hij ‘Loving you in a single brain cell’, een stuk dat gaat over een man met hyperthymesia. Daardoor leeft deze man altijd in het verleden. Dat bemoeilijkt zijn relatie met het andere personage in het stuk, een ‘normale’ vrouw die juist altijd in de toekomst leeft. ‘Beiden kunnen niet in het “nu” leven,’ zegt Chris.
Cock en fuck
Tijd om te oefenen. Alzbeta is de ‘normale vrouw’, een ongelukkige lerares die haar seksuele relatie met Jonathon’s personage nieuw leven in probeert te blazen. Chris doet voor hoe de twee het beste naast elkaar op de grond kunnen liggen. ‘Zo zie je er niet als een stelletje uit,’ zegt Alzbeta meteen, en neemt het over. Samen met Jonathon oefent ze masseertechnieken (‘Dat was iets te hard, of niet?’) en hoe je het beste de woorden ‘cock’ en ‘fuck’ kan zeggen.
‘Streel haar rug,’ maant Chris. ‘Hoe is dat sexy?’ vraagt Alzbeta. Chris geeft toe: ‘Okee, dan moet jij zijn baard maar strelen.’ Even later vraagt Alzbeta zich af: ‘Heeft dit stel de laatste vijf maanden seks gehad?’ Dat laat Chris aan haar interpretatie over: ‘Wat denk jij zelf?’ Hij draait zich naar de verslaggevers: ‘Don’t worry, there’s a context!’
Mind-blowing
Het drietal oefent in een UvA-gebouw, maar Alzbeta en Jonathon zeggen niet veel aan hun studie te hebben gehad voor dit stuk. ‘Theaterwetenschap draait veel meer over hoe je een voorstelling kan framen,’ zegt Jonathon. ‘Dus dat is niet heel relevant voor echt theater. Natuurlijk is het interessant en soms best mind-blowing. Maar op praktisch gebied? Nee.’
Veel van hun Nederlandse studiegenoten werken in theaters, vertellen de twee. Daardoor zullen zij minder tijd hebben voor iets experimenteels zoals dit stuk.
‘Veel waardering’
Gaat het stuk succesvol worden? ‘Ik heb goede hoop,’ zegt Alzbeta. ‘Ik heb veel waardering voor jonge toneelschrijvers zoals Chris. Hij gaat er echt voor. Ik ben geen actrice, ik doe dit voor de lol. Dus om mijn eigen succes gaat het niet.’ Ook Jonathon is bescheiden: ‘Als dit stuk succesvol wordt, kunnen ze wel een interessantere keuze maken qua casting dan ik.’
