Marina Landwehr is een unieke sfeermaker met karakter

Niet alleen Edgar du Perron pinkte een traantje weg bij de sluiting van het Binnengasthuis en de Oudemanhuispoort. Vele koffieliefhebbers zagen met lede ogen het Atriumcafé en De Heksenketel verdwijnen: als de mensa het hart was van de UvA, was Marina de ziel. Of, zoals een student Cultural Analysis concludeerde na zijn onderzoek naar de vervreemdende eenheidsworst van de UvA- en HvA-kantines: ‘de Heksenketel ging dat uniforme UvA-beleid tegen door er zelf iets van te maken. Marina is niet inwisselbaar. Ze gaat met iedereen anders om.’

Maar zoals de faculteiten op Roeterseiland hun deuren heropenden, bleek ook Marina slechts slachtoffer van een transplantatie – naar het  P. C. Hoofthuis, waar zij van de Leeuwenkuil het warmste koffiehol van de stad maakte. ‘Ik kom zo bij je schat!’ Een hele opluchting, of zoals zij het zelf op haar karakteristieke wijze omschreef: ‘Klote! Ik vind er geen moer aan.’ Goddank wist zij verplaatsing naar een suf kantoorbaantje te voorkomen, maar het zal even duren voor zij op haar nieuwe honk zozeer haar stempel heeft gedrukt als op haar Heksenketel, waar bordjes, ansichtkaarten uit Berlijn en zelfs een bezem de muren sierden. Maar uiteindelijk zijn dat maar materiële zaken: de spirit van Marina leeft voort.