Van Aalten | SIM
Op dit moment zijn talloze studenten van het domein DMCI (hoewel ik tegenwoordig faculteit dien te zeggen) druk doende met SIM. Ha, van de ene afkorting naar de andere. De laatste is een afkorting van Students in Motion.
Waarom dit in vertaling gecommuniceerd dient te worden was me in eerste instantie vreemd, maar omdat er buitenlandse studenten aan het Amsterdam Fashion Institute (Amfi) studeren is het me iets duidelijker. Het doel ervan (en dit gaat de organisatie niet leuk vinden) is me echter al jaren een raadsel, of het moet de woorden ‘multidisciplinair’, ‘crossmediaal’, ‘innovatief’ en ‘interactief’ bevatten. In de praktijk komt het erop neer dat eerstejaarsstudenten van alle opleidingen bij het domein, sorry, de faculteit, DMCI samen dienen te werken, aangevoerd door een coach. Tweemaal in mijn HvA-carrière was ik zelf een coach. Bij een kick-off kon ik nooit zijn, want maandag was lange tijd mijn vrije dag. Ik moest ingewikkelde updates van de groep volgen, die het al net zo ingewikkeld vond als ik, maar aan mijn collega’s te merken was het allemaal ten faveure van de jeugdige creativiteit.
Dit jaar is het thema ‘Amsterdam als pretpark?’. In het Engels luidt de omschrijving op de website: ‘How to approach wicked city challenges and how do you develop creative and appropriate solutions?’ Ik zie visioenen van enthousiastelingen met headsets op, die een zaal toespreken met een Prezi als virtuele omlijsting. Ik hoor goedkope eurotrance en ruik het zweet van bootcamps. De coaches staan aan de zijlijn, klaar om ieder te huggen, terwijl de studenten verweesd ronddwalen.
‘Ik snap SIM niet,’ heb ik al een paar keer gefluisterd in mijn werkkamer. ‘Het geeft niet, jongen. Wij allemaal niet,’ mompelt een oudgediende. Ondertussen zie ik foto’s langskomen van studenten die de vuisten hebben gebald. #zinin. Ligt het dan toch aan mij?
