Lekker stereotyperen | De rendementsdenkers
In de zes jaar dat we klant waren bij de UvA hebben we aardig wat onderwijs gekocht. Zo ook bij haatacademicus Ewald Engelen. Mochten we in de toekomst nog een gebouw willen bezetten, wilden we dat in elk geval ideologisch kunnen onderbouwen. Zes weken lang oreerde Engelen vol vuur, maar vooral met heel veel haat. Bijvoorbeeld toen hij de filosofische grondslagen van het structure/agency-debat in historisch perspectief plaatste. Hadden Yernaz Ramautarsing en Wim van de JOVD ons maar eerder gewaarschuwd. Nu is het al te laat.
In het Maagdenhuis hadden we weinig aanpassingsproblemen: we waren al een tijdje niet meer vóór racisme en plasten zonder morsen in de genderneutrale wc. Het moge duidelijk zijn dat die zes weken college van Engelen ons volledig hebben gebrainwasht. Dat zou de rendementsdenkers niet zijn overkomen. ‘Samen tegen racisme’ vinden ze typisch links populisme. Drie woorden, twee problemen. In hun individualistische, liberale en kapitalistische gedachtegoed kan er geen sprake zijn van ‘samen’. Je bent autonoom (tenzij je samen opiniestukken schrijft). En tegen racisme zijn, dat vinden deze draaideurliberalen ook weer zoiets: racisme is toch vooral een privéaangelegenheid. Daar heeft de overheid, en dus ook de universiteit, niks over te zeggen.
Gelukkig hebben de handelaren in geïmporteerde Amerikaanse dromen een prachtalternatief. De student moet nog meer klant worden. Zoals we hebben geleerd van de kledingmarkt, koopt tegenwoordig iedereen in de webshop. Het zou volstrekt bizar zijn als studenten het beleid mede willen bepalen, maar tegelijkertijd moeten we de keuze die zij met hun portemonnee maken uitermate serieus nemen, en dus als leidraad gebruiken voor beleid. Als studenten niet meer naar een offline college willen gaan, dan moet de UvA dat alleen nog maar online gaan aanbieden. Fundamentalisten als Engelen willen terug naar een tijd waarin beschaving nog een vies woord was en het als werkgever haast onmogelijk was je werknemers eerst onder te betalen en daarna gemakkelijk op straat te zetten. Maar Yernaz en zijn maatje Wim laten zich niet kennen en spannen de mogelijkheden van het wereldwijde web voor hun politieke karretje.
Wij willen deze twee vrije boys graag een stap verder helpen. We vernamen dat ze hun opiniestuk zittend op een ordinaire bureaustoel hebben getikt. Het volgende artikel zou er bij gebaat zijn als het vanuit een leren fauteuil geschreven zou worden. Uiteraard waar nodig onderbroken door het opsteken van een flinke sigaar. Omdat ze die delicate opinievingers van ze niet moeten vervuilen door een toetsenbord aan te raken, raden we een typiste aan. Niet alleen binden ze daarmee meteen de strijd aan tegen genderneutrale beroepen, ze kunnen hun werknemer ook gebruiken voor wat privé-geëxperimenteer met een nulurencontract. Omdat hun eerdere artikel niet echt blijk gaf van interesse in nadenken, hebben we ook alvast een onderwerp voor hun volgende pennenvrucht bedacht: academici dienen te investeren in aandelen Elsevier.
