Op z'n Duits | Kies
De nieuwste commercial van Coca-Cola roept op om een keuze te maken. ‘Choose black, choose white, choose red, choose pride, choose choice.’ Een keuze voor Coca-Cola is een keuze voor diversiteit en liefde en gezelligheid.Wie wil dat nou niet? Kies de 80ies, de 90ies of de 1890ies – zolang je maar kiest. Kies ervoor om te kiezen en als je kiest, kies je natuurlijk Coca-Cola.
Het is propaganda met een vleugje postmoderniteit. Een overdonderend feestje van commerciële authenticiteit. Het past perfect in de huidige tijd. Misschien is het zelfs wel toonzettend voor deze tijd, waarin de consument denkt dat hij niet om de tuin te leiden is. Hij kiest immers zelf.
Keuze is wat de hedendaagse jongere wil. Keuze is heilig: als iemand zelf ergens voor gekozen heeft, zo leerde ik bijvoorbeeld van de twaalfjarige meisjes die ik voor mijn proefschrift onderzocht, is er niets op aan te merken. Keuze is inherent goed.
Veel studenten ‘kiezen’ ervoor om collegeaantekeningen op de laptop te maken. Zij ‘kiezen’ ervoor om op te letten of om te multitasken. Door die verheerlijking van het kiezen vergeet je makkelijk dat er meer nodig is om te kunnen kiezen. Een daadwerkelijk alternatief bijvoorbeeld, of kennis om de consequenties van je keuze te overzien.
Uit onderzoek blijkt dat studenten meer opnemen als zij aantekeningen met de hand maken. Uit onderzoek blijkt ook dat studenten niet goed kunnen multitasken. Vanuit didactisch perspectief is het dus beter om tijdens hoorcolleges laptops te weren en studenten te leren hoe zij het beste leren. Mijn aankondiging op Twitter om dit te gaan doen stuitte op verzet.
Verplichten om met de hand te schrijven is een vorm van strafwerk, zei iemand. Studenten vertellen wat ze moeten doen ervaren ze als schools. Die drammerige aanklacht gebruiken ze om vooral niks opgelegd te krijgen. Dat is een onhoudbare houding aan een instituut dat aan kennisoverdracht en vorming doet. Je kunt eerstejaarsstudenten niet laten kiezen welke auteurs ze willen lezen. Zelf ‘koos’ ik ooit voor bestuurskunde. Gelukkig was dat een bovenbouwstudie en leerde ik in mijn eerste jaar dat bestuurskunde vreselijk saai is, en politieke theorie awesome.
Studenten gaan met dezelfde mentaliteit naar de universiteit als naar de supermarkt. Ze wanen zich kritische consumenten die zelfstandig voor Coca-Cola kiezen. Als docenten hebben wij de taak om dat open te breken. Dat betekent niet alleen dat je ze ook Pepsi geeft (gatver), maar ook dat je ze dwingt na te denken over wat kritiek en keuze eigenlijk inhouden. Als ze dat niet willen, hebben ze pech. Die laptops ga ik verbieden, al is het maar om studenten één keer te laten ondervinden hoe het anders kan. Schools of niet, dat is een waardevolle les.
