Vlieguren maken
Sinds kort ben ik op maandagochtend een uurtje leesvader op de school van mijn dochters. Enerzijds uit plichtsbesef (en dit kan ik beter dan in een hesje als klaar-over fungeren of schminken op een zomerfeest; alle kinderen zouden als satanische clowntjes klagen bij hun ouders), anderzijds omdat het me mateloos boeit. Hoe ontwikkelt een kind leesstrategieën?
Het is een mooi laboratorium, steeds vijf minuten met een kind en een boek. Ik signaleer bij kinderen uiteenlopende verschijnselen: de één wisselt de ‘b’ en ‘p’ om, de ander laat zich misleiden door de voorspellende plaatjes van het verhaal (ze lezen ‘hond’, terwijl er ‘poot’ staat) en de ander leest vloeiend, compleet met intonatie. De onderlinge verschillen zijn opmerkelijk, en vaak heeft het met het verschil in ‘vlieguren’ te maken. Daar is niets geks aan (daarom kan ik zo slecht kinderen schminken, bijvoorbeeld).
Ik las eind september in de Volkskrant over de zoveelste uitwisseling van wijsheden over onderwijs. Nieuwemediagoeroe Maurice de Hond (tevens onderwijsprofeet/initiator van de Steve Jobsscholen) reageerde op een stuk van columnist Aleid Truijens, die twijfels uitte over de invloed van ICT op ons onderwijs. De Honds reactie laat zich raden.
Wat me verontrust in de hele discussie over wel of geen ‘ICT in de klas’ en alle ‘adaptieve mogelijkheden van apps’ en ‘21e eeuwse vaardigheden’ is dat het voor een groot deel niet uitmaakt naar welke school je gaat, maar wie je er naartoe stuurt.
Deugdelijk onderwijs begint met vragen stellen, nieuwsgierigheid prikkelen en tijd nemen voor moeilijke taken op de momenten dat een kind juist niet naar school gaat. Ik wil de leraren niet onttronen, maar die kunnen een hoop slechts inkoppen. Een revolutie is mooi voor de bühne, maar zelden voor het eindresultaat. De revolutie begint vaak gewoon thuis. Met of zonder iPad.
