Ik voel het zweet langs mijn voorhoofd stromen, terwijl ik probeer mijn aandacht bij het gesprek te houden. 'Je hebt Eberhard van der Laan net gemist,' wordt me verteld. Drie vrouwen kijken me indringend aan. Ik ben bij Aletta, het instituut voor vrouwengeschiedenis dat recentelijk naar de Vijzelstraat is verhuisd. Vandaag houdt de instelling een open huis, en zijn er rondleidingen door de bibliotheek, het depot en de kantoorruimte. Het is aardig druk binnen, voornamelijk met oudere, grijze dames.
Ik knik en lach vriendelijk, vurig hopend dat mijn gesprekspartners de kleine ramp die zich bij mijn zweetklieren aan het voltrekken is niet opmerken. Nee, ik ben niet geïntimideerd door het feministische gezelschap dat me hier omringt - al vrees ik dat het met mijn gestuntel wel zo overkomt. Mijn overmatige transpiratie kent een veel simpeler verklaring: het is hier gewoon een fucking sauna. Ik heb mijn jas nog aan, mijn sjaal nog om en ben in een moordtempo hiernaartoe gefietst. Een duivelse combinatie.
Net op het moment dat ik het gesprek nóg ongemakkelijker maak door de opmerking 'er zijn wel veel vrouwen hier, hè?' te maken, word ik gered. Ze heet Sigrid, doet de pr voor Aletta en lijkt vooralsnog de enige hier die de vijftig nog niet is gepasseerd. Ik excuseer me bij mijn gespreksparters en denk voor het gemak maar even niet aan de indruk die ik bij ze heb achtergelaten.
Sigrid begint honderduit te vertellen. Over de nieuwe locatie ('Studenten kunnen hier prima studeren, het is niet zo druk als in de UB') en over emancipatie ('Nog maar zeven procent van de Nederlandse hoogleraren is vrouw'). Ik laat me overhalen om met een rondleiding mee te gaan.
Het nieuwe pand van Aletta is smaakvol ingericht door het hippe Rocha Tombal Architecten. De mensen die je op deze foto ziet zijn aardig representatief voor de rest van de aanwezigen: vrouw, vijftigplus, al dan niet ondersteund door een rollator (die overigens ook goede diensten bewijst als stoel).
Als je dat wilt, kun je bij de Culturele Apotheek een gratis boekenconsult bijwonen tegen 'damesleed, mannenklachten en ander onbehagen'. Het idee is dat je aangeeft waar je 'last' van hebt en daar wordt dan bij wijze van medicijn een passend boek bij gezocht. Ik heb er helaas geen tijd voor, maar ik ben benieuwd welk boek uit de vrouwenliteratuur mij zou zijn aangeraden als ik had verteld over mijn transpiratieprobleem...
Dit is Sigrid, die me trots het depot van het instituut laat zien. 'De allereerste Margriet ligt hier nog. Die hebben ze bij Margriet zelf niet eens,' vertelt ze.
We brengen ook een bezoekje aan het kantoor, dat helemaal is ingericht op het nieuwe werken. Dat betekent onder andere: geen vaste werkplek. Je telefoon neem je dus elke ochtend mee naar een andere plaats.
Dankzij de quotes van bekende vrouwen op de spiegels in de kantoorruimte beleef ik een openbaring. 'Turn your wounds into wisdom', zegt Oprah Winfrey. Sigrid probeert me nog te verleiden tot een boekenconsult, maar eigenlijk heb ik hier - op het kantoor van Aletta - mijn les al geleerd: voortaan breng ik mijn jas altijd eerst naar de garderobe, waar dan ook.
Ik knik en lach vriendelijk, vurig hopend dat mijn gesprekspartners de kleine ramp die zich bij mijn zweetklieren aan het voltrekken is niet opmerken. Nee, ik ben niet geïntimideerd door het feministische gezelschap dat me hier omringt - al vrees ik dat het met mijn gestuntel wel zo overkomt. Mijn overmatige transpiratie kent een veel simpeler verklaring: het is hier gewoon een fucking sauna. Ik heb mijn jas nog aan, mijn sjaal nog om en ben in een moordtempo hiernaartoe gefietst. Een duivelse combinatie.
Net op het moment dat ik het gesprek nóg ongemakkelijker maak door de opmerking 'er zijn wel veel vrouwen hier, hè?' te maken, word ik gered. Ze heet Sigrid, doet de pr voor Aletta en lijkt vooralsnog de enige hier die de vijftig nog niet is gepasseerd. Ik excuseer me bij mijn gespreksparters en denk voor het gemak maar even niet aan de indruk die ik bij ze heb achtergelaten.
Sigrid begint honderduit te vertellen. Over de nieuwe locatie ('Studenten kunnen hier prima studeren, het is niet zo druk als in de UB') en over emancipatie ('Nog maar zeven procent van de Nederlandse hoogleraren is vrouw'). Ik laat me overhalen om met een rondleiding mee te gaan.
Het nieuwe pand van Aletta is smaakvol ingericht door het hippe Rocha Tombal Architecten. De mensen die je op deze foto ziet zijn aardig representatief voor de rest van de aanwezigen: vrouw, vijftigplus, al dan niet ondersteund door een rollator (die overigens ook goede diensten bewijst als stoel).
Als je dat wilt, kun je bij de Culturele Apotheek een gratis boekenconsult bijwonen tegen 'damesleed, mannenklachten en ander onbehagen'. Het idee is dat je aangeeft waar je 'last' van hebt en daar wordt dan bij wijze van medicijn een passend boek bij gezocht. Ik heb er helaas geen tijd voor, maar ik ben benieuwd welk boek uit de vrouwenliteratuur mij zou zijn aangeraden als ik had verteld over mijn transpiratieprobleem...
Dit is Sigrid, die me trots het depot van het instituut laat zien. 'De allereerste Margriet ligt hier nog. Die hebben ze bij Margriet zelf niet eens,' vertelt ze.
We brengen ook een bezoekje aan het kantoor, dat helemaal is ingericht op het nieuwe werken. Dat betekent onder andere: geen vaste werkplek. Je telefoon neem je dus elke ochtend mee naar een andere plaats.
Dankzij de quotes van bekende vrouwen op de spiegels in de kantoorruimte beleef ik een openbaring. 'Turn your wounds into wisdom', zegt Oprah Winfrey. Sigrid probeert me nog te verleiden tot een boekenconsult, maar eigenlijk heb ik hier - op het kantoor van Aletta - mijn les al geleerd: voortaan breng ik mijn jas altijd eerst naar de garderobe, waar dan ook.
