Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Linda van der Pol
opinie

Van der Pol | Nieuwe wereld

Linda van der Pol,
23 november 2017 - 15:54

Het IJsselmeerwater ramt tegen het basalt, de wieken van zowat honderd enorme windmolens hakken opgetogen door de lucht– ze doen me altijd denken aan Jeff Wayne’s War of the Worlds.

Op dit dijkstuk achter Creil (Noordoostpolder) valt weinig te zien, vandaag zijn zelfs de schapen zowat uit zicht. Vredig is het hier allerminst. Het is er berucht onder vissers omdat hier schipbreuk op schipbreuk volgde. De plek kreeg bovendien de naam Rotterdamse hoek omdat hier, na het allesverwoestende Rotterdams bombardement in 1940, tonnen aan geruimd puin opgeslagen werd – over een lengte van bijna 2 kilometer en een hoogte van tien meter. Later werd het gebruikt in dijken en als wegverharding.

 

Zo kan het dat in de jaren vijftig elders in de polder bij werkzaamheden nabij Urk een gebeeldhouwd vrouwenhoofd opdook: de stedenmaagd van Rotterdam, afkomstig van de stadhuisgevel. Ze is, zoals andere stedenmaagden, een symbool van diversiteit.

Vooruitstrevend, tolerant en ondernemend, dát is het poldervolk

Een symboliek die goed staat in ‘De eerste geslaagde multiculturele samenleving [van Nederland],’ zoals burgemeester Aucke van der Werff de Noordoostpolder onlangs noemde op een symposium waar 75 jaar drooglegging gevierd werd.

 

Op die multiculturaliteit valt van alles af te dingen, maar het is waar dat zich hier sinds de jaren veertig mensen vestigden uit alle hoeken van het land, met allerlei religieuze, regionale en politieke achtergronden: het nieuwe land moest een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking zijn.

 

Er was niets. Het had geen zin je aan je dialect en je tradities vast te houden en je dorpsgenoten vanwege hun geloof te mijden, hier moest een nieuwe wereld gebouwd worden. Je had je buren nodig. Vooruitstrevend, tolerant en ondernemend, dát is het poldervolk.

 

Ach, de romantiek. Misschien is dat het mooie aan de dijk: dat gebeuk en gesjoesj overstemt al het lelijke in mijn hoofd.

 

Op de terugweg komt de wereld pas weer binnen. Teruggestuurde demonstranten, ingeslagen busruiten. Een nogal voorbarige doneeractie om de boetes te betalen voor het pro-Pietleger dat de A7 versperde. Opgezet door een boze man vanuit, jawel – dat ene kale dorp achter de Rotterdamse hoek. Een gebrek aan ondernemerszin kun je hem in ieder geval niet verwijten.