Miero | 020, ja toch?
Sinds mijn vierde woon ik in Rotterdam en als ik dat in je gezicht ontkennen zou, zou mijn accent me verraden.
Ik ben opgegroeid in een nieuwbouwwoning en fietsfiles ken ik niet. Wel crossen over de Kruiskade en tramfiles door geparkeerde auto’s op de rails. En als je denkt dat jouw skyline mooi is, dan hebbie die van Rotterdam nog niet gezien: je zou erin kennen verdwalen (figuurlijk dan). In onze vrije tijd houden we van uitgaan – met make-up op en een jurk aan en zo, want een trui is voor ons iets dat je gewoon thuis draagt – om daarna lekker naar El-Aviva te gaan voor een authentieke kapsalon. En zwemmen in de fontein, dat is ook altijd leuk. Met ons ken je lachen en in plaats van een latte macchiato met caramel en sojamelk bestellen wij gewoon een bakkie pleur; in Rotterdam zijn we lekker normaal gebleven.
Wij hebben de Erasmusbrug, die zo lelijk is dat ie mooi is. Alles dat bij ons staat is eigenlijk gewoon kunst, ja toch. Rotterdam, mijn stad, maar sinds september studeer ik in Amsterdam, op het Roeterseiland.
‘Wat mot je nou in 020?’ vroeg m’n oom van de zomer afkeurend. ‘Studeren toch,’ antwoordde ik hem. ‘Kijk maar uit dat je ook niet zo’n bekakt mokkel wordt,’ zei hij met z’n bakkie pleur in z’n hand.
Ik mag mezelf sinds begin september UvA-student noemen ik moet zeggen dat ik sindsdien meer dan eens verbaasd ben geweest. Zo is het gebouw waarin ik les heb bijvoorbeeld gewoon nieuwbouw! En de fietsfiles duren net zo lang als de files met de tram en zelfs de smaak van de kapsalon komt hier dichtbij de echte. Vanaf de SkyLounge kijk je uit over een aardige skyline, waar je ook in verdwijnen kan (letterlijk).
In alle eerlijkheid, 020 is zo verkeerd nog niet en de Roeterseilandcampus is verreweg de gezelligste campus waar ik ooit ben geweest, ondanks dat mijn leraar laatst nog over Ajax begon. Het is hier knus, maar toch stads, met alle gezellige cafétjes, artistieke mogelijkheden en internationale studenten die uit alle hoeken van de aarde komen om hier van de Nederlandse vrijheid te genieten.
Amsterdam heeft me verrast en ergens ben ik zelfs wel trots om een UvA-student te zijn, ook al zou ik dat misschien niet hardop zeggen. Het enige dat me nog steeds wel erg tegenstaat – en ik geloof niet dat ik de enige ben – is dat ik eer ik eindelijk een werkende pleurmachine gevonden heb, alweer bijna thuis ben.
Moo Miero is 23 en studeert informatierecht aan de UvA.
