Op z'n Duits | Kontknijpen is iedereens probleem
De nacht is mijn lievelings. Ik houd van het donker en als kind was ik al dol op opblijven. De nacht vermag wat overdag niet mag, en ‘s nachts kun je dat eindeloos doen. Doorhalen, doorlullen, doordansen. Nooit naar huis en nooit meer slapen. De nacht is fantastisch, behalve tussen 4 en 5.
Het laatste uurtje van de club is het kutste aan uitgaan. Alle vrouwen weten wat ik hier bedoel. In het uur voor sluitingstijd verandert de dansvloer van veemarkt in jachtterrein. Alle heteromannen die willen scoren gaan rondjes lopen. Een groot deel gaat meisjes lastigvallen, van creepy loners tot groepjes vol vervelende mannelijkheid.
Seksueel geweld en seksisme horen bij uitgaan. Dat dacht ik altijd tenminste. Regen is nat, er is gedoe in het Midden-Oosten en in volle cafés knijpen jongens in je kont. Ik zag het als een vanzelfsprekendheid in het leven waar je weinig aan kan doen. Het is nou eenmaal zo. Maar moet het ook zo zijn? Vorige week organiseerde de Nachtburgemeester van Amsterdam een evenement waar clubeigenaren, portiers, dj’s en andere betrokkenen nadachten over seksisme en veiligheid in het nachtleven.
Ik had me tien jaar geleden niet kunnen voorstellen dat dit zou gebeuren, of zelfs een jaar geleden nog niet. Het evenement van de Nachtburgemeester staat niet op zichzelf: seksueel geweld is hét agendapunt van de nieuwe generatie feministen. Zij laten het er niet bij zitten en spreken zich uit. Een mooi voorbeeld is kersverse UvA-student Milou Deelen: zij werkt bij De Waterkant en pikte het niet dat een gast haar onder haar rokje fotografeerde.
Het blijft niet alleen bij aankaarten. Uit de gesprekken kwam een aantal mogelijke oplossingen naar voren. Er zijn verschillende actoren die verantwoordelijkheid dragen voor een veilige sfeer. Dat zijn natuurlijk allereerst de uitbaters van het nachtleven: die faciliteren immers plekken die inherent verbonden zijn aan seksualiteit, zoals een medewerker van een club aan het Leidseplein opmerkte.
Seksueel geweld zou genoemd moeten worden in de huisregels, ook die van festivals. In Berlijn zie je in het uitgaansleven vaak grote bordjes, op zichtbare plekken, met de melding dat seksisme, seksueel geweld, homo- en transfobie en racisme niet getolereerd worden. Dat maakt het helder waar een tent voor staat. Het maakt ook de drempel lager voor bezoekers om problemen hiermee aan te kaarten bij het personeel. Het publiek denkt te vaak dat barpersoneel en portiers er niet zijn om je hiermee te helpen. Dit zou wel tot hun expliciete taken moeten behoren.
Een interessante best practice uit het buitenland is Ask For Angela. Posters op de wc wijzen vrouwen erop dat je aan de bar naar ‘Angela’ kunt vragen als je je onveilig voelt op een date of vanwege iets anders. Daarnaast zijn er dingen die de overheid zou kunnen regelen. Omgang met seksueel geweld zou in de eindtermen van Sociale Hygiëne moeten worden opgenomen. Voorlichting op scholen moet ook gaan over hoe je je ’s nacht gedraagt.
Tot slot kunnen de artiesten een bijdrage leveren. Het was groot nieuws dat de zanger van The Architects op Lowlands zijn optreden onderbrak vanwege een aanrander. Hij had gezien hoe iemand in het publiek een meisje dat crowdsurfte bij de borst had gegrepen: ‘There is no fucking place for that shit. ... Not on my fucking show!’ En zo is het.
