Van der Pol | Skinny jeans
Op mijn verjaardag in het examenjaar zei een tante boven haar kwarktaartje: ‘Je gaat toch niet naar de universiteit, hè, dat zou al te bollebozig zijn.’
Dat kon ik wel geloven, want ik kende niemand die studeerde en ik woonde in een uithoek – de UvA, de dichtstbijzijnde universiteit, lag op honderd kilometer afstand. Je kon me alles wijsmaken.
Ik wikte eeuwig tussen de docentenopleiding lichamelijke opvoeding en Nederlandse taal & cultuur. Van de een werd ik vast heel dun, de ander betekende: lezen, hele dagen lezen.
Na het uitspelen van het gymnasium en het jammerlijk mislukken van mijn atletiekcarrière, koos ik voor de laatste optie. Dat leek mijn ouders ook iets voor bollebozen, maar dat ben jij, zeiden ze. ‘Ga maar snel.’
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. De hele zomer had ik houten harten en koekoeksklokken verkocht in een brocanterie die kort daarna over de kop ging – ik kon niet wachten.
Die warme zondag waarop ik mijn Intree-bandje ophaalde, gaf mijn moeder me haar oude fiets en een plattegrond cadeau. De stad was me onbekend: ik was er één keer eerder geweest, op een meeloopdag.
Maar ik wist dat er clubs waren met muziek die ik leuk vond, gebouwen ouder dan 1943, glooiende kasseienstrookjes, een schouwburg – dat had je in Emmeloord allemaal niet.
Sleutel van mijn gloednieuwe kamer op zak, nummer van mijn hospita in mijn telefoon; ze had gezegd dat ik moest bellen als ik niet thuis zou slapen. ‘Geen paniek,’ zei ik, ‘Mijn vriendje woont aan de andere kant van het land, maar dat blijft gewoon aan.’
’s Avonds vroeg iemand mij waarom ik geen skinny jeans droeg. Maar dat was een geneeskundestudent op een verenigingsfeestje, beide nam ik destijds weinig serieus. In mijn introgroep, jongens en meiden in blauwbedrukte t-shirts, voelde ik me juist bijzonder uniform.
Tijdenlang was ik in extase van al wat het studentenleven te bieden had. Bergafwaarts ging het pas toen mijn eerste fiets gepikt werd.
