Lekker stereotyperen | De korte broek
We zaten op de veranda, onder het genot van een olijf en een goed glas Pinot Noir. De zon ging onder en onze stemmen vulden de ruimte. We hadden het over de grote problemen van deze tijd: Henk Krol, Yvon Jaspers, Bono en het kortebroekenvraagstuk. En dat laatste was het eerste onderwerp waarover we het in twee jaar columneren volkomen oneens waren.
Timo had die dag zalmkleurige chino-shorts aan die ruim tien centimeter boven zijn knieën ophielden. Het was niet zomaar een kwinkslag, zoals subtiel opgerolde broekspijpen. Er kon geen misverstand over bestaan: hij had met voorbedachten rade een korte broek aangetrokken. Gedurende het eten hing er al een spanning boven de tafel. Yannick ergerde zich zichtbaar, zo liet de biefstuk zich maar moeilijk snijden. Na het diner kwam het:
‘Goh, ik zie dat je van de zomer geniet.’
‘Hoezo?’
‘Dat broekje, vond je dat nodig aan tafel?’
‘Nou ja, vanochtend keek ik op kanikeenkortebroekaan.nl en blijkbaar kon het. Dus ik dacht: wel lekker fris op zo’n warme dag als vandaag.’
‘Van mij had het niet gehoeven. Zoiets is leuk als je twaalf bent, maar als ik vrienden uitnodig heb ik het liefst dat ze zich aankleden.’
‘Jezus gast, doe niet zo preuts. Als je je maîtresse uitnodigt, word je toch ook niet boos als ze in een jurk komt!?’
‘Godver Timo, je weet best dat dat heel wat anders is. Een man draagt een broek. Als je je enkels wil laten zien soit, maar met die knokige benen zie je eruit als een struisvogel in hotpants. En ik moet er naar kijken.’
‘Ik vind dat best mooi, ja. En het is super warm vandaag, heb jij geen hele zweterige benen in die pantalon?’
‘Waar en wanneer ik zweet gaat jou niks aan, jongen. Kom je binnenkort ook in dat gevalletje naar college?’
‘Ja.’
‘Gadverdamme. Als je maar bij me uit de buurt blijft dan. Ik heb een reputatie hoog te houden bij de UvA-smaakpolitie. Bovendien begeef ik me graag in meer volwassen kringen als je begrijpt wat ik bedoel.’
Er viel een stilte. Het gesjirp van de krekels voerde weer de boventoon. We schonken elkaar bij. Het einde van een vriendschap naderde voelbaar. We hadden een kwestie te pakken waar we niet uit zouden komen. Kleed je je voor jezelf of voor een ander? Is het een morele plicht om zo goed mogelijk voor de dag te komen als je de deur uit gaat? En is het oké om je te schamen voor je vrienden?
Het werd langzaam donker, de wind stak op en de temperatuur daalde. We praatten nog lang door op die veranda, in die zachte lenteavond. Toen het pikdonker was, gingen zelfs Timo’s witte benen op in de nacht. Als je geen hand voor ogen ziet, is iedereen hetzelfde.
