De Week | Verzet en bevrijding
Het is mei en dat betekent dat de lijst met gevoelige thema’s in Amsterdam een vlucht neemt. ‘Bezet’ kalken op de stoep bijvoorbeeld of dode vluchtelingen herdenken of, nog erger, samenwerken met de VU.
De reacties waren niet mals toen de studentenraad tegen de bètasamenwerking met de VU stemde. Rector Karen Maex was ‘zeer teleurgesteld’; voormalig bètadecaan Walter Hoogland sprak over ‘ondermijning van wetenschap en technologie in Amsterdam’ en de natuurkundigen lieten weten dat het veto ‘inflicts great damage to both the teaching and research programs of our institute, our national and international reputation.’ Nee, déze vorm van verzet kon in deze meidagen niet op veel steun rekenen.
Wie nog wel hopen op veel steun, zijn de kandidaten voor de HvA-medezeggenschapsverkiezingen. Maar liefst 44 kandidaten hebben zich voor de centrale medezeggenschapsraad aangemeld, de vraag is echter hoeveel moeite ze daarvoor willen doen. Toen wij vroegen om een foto en een motto kregen we voor de deadline van slechts acht kandidaten een reactie, niet eens genoeg om de twaalf zetels te vullen. En dan begon de stemperiode ook nog eens met een falend ICT-systeem (nog zo’n taboe), waardoor de met iPads uitgeruste mobiele stembrigade wat wezenloos op hun telefoon zat te kijken terwijl het electoraat aan hen voorbij trok.
Gelukkig zijn er op de HvA nog studenten die dwars tegen alle taboes en heilige huisjes in durven te gaan, zoals de competente rebellen die zich voor Bevrijdingsdag lieten opsluiten in een Escape Room om mee te maken ‘hoe het is om opgesloten te zijn en dan bevrijd te worden’. Met nog anderhalve minuut op de klok ontsnappen de HvA’ers uit de nachtmerrie waarin ze zijn beland, om vervolgens te reflecteren op hoe eng het is om opgesloten te zitten in een achterkamertje ergens in Amsterdam.
‘Gelukkig is het geen oorlog zoals 62 jaar geleden,’ zo sluit de HvA-vlogger af met een rekenfoutje. Daarmee lijkt ze perfect aan te sluiten bij wat studenten voor onze camera ook al zeiden: ‘Als we allemaal onze eigen herdenking doen, is dat toch prima?’
