Lekker stereotyperen | Het nieuwe slapen
Onze propedeuse was inmiddels binnen handbereik, academisch schrijven zouden we vast ook wel halen. De vakantie naar Sardinië was geboekt. We waren tevreden. Dat vertelden we aan onze mentor, een ouderejaars die ook rechten studeert. Ze zuchtte. ‘Jongens, ik ben echt heel blij voor jullie, maar als jullie zo door gaan, halen jullie echt niet alles uit je studie hoor.’
‘Je punten halen is één ding,’ vertelde ze, ‘maar dit is de tijd van je leven. Zorg dat je ook commissiewerk doet, honoursprogramma’s volgt. Regel stages en vrijwilligerswerk, ga op uitwisseling - en vergeet niet te daten en te feesten. Amsterdam is daar echt de plek voor. Je wil niet over tien jaar kinderen krijgen en er dan achter komen dat je het er in je studententijd nooit van genomen hebt.’ We keken haar schaapachtig aan en dachten aan alle uren in de universiteitsbibliotheek, dat we samenvattingen maakten, hoorcolleges terugkeken, onze docenten met vragen bestookten en elkaar overhoorden.
En toen, precies toen, zei ze: ‘Hoeveel uur slapen jullie eigenlijk?’ ‘Nou we gaan om elf uur naar bed en staan om zeven weer op. Dan kunnen we voor het hoorcollege van negen uur nog even de aantekeningen van vorige week doornemen.’ Ze keek ons minachtend aan: ‘Dus jullie liggen de hele dag op je luie gat? Jullie moeten je slaap echt veel efficiënter gebruiken.’
Ter motivatie stuurde ze ons een Excelbestandje met daarin de leden van De Club van Driehonderd Minuten: Thomas Edison, Richard Branson, Winston Churchill, Margaret Thatcher. Ze schreef erbij: ‘Deze succesvolle mensen slapen maar vijf uur per nacht. Als jullie je daaraan spiegelen wordt het misschien nog wat.’
We gooiden alles om. De daaropvolgende weken sliepen we op z’n vroegst om twee uur. Studeren bewaarden we voor ‘s nachts en ‘s ochtends. We solliciteerden op een stageplek bij Loyens & Loeff, meldden ons aan voor de reiscommissie en namen ons voor minstens drie keer per week mee uit te gaan na de roeitraining. Onze mentor had gelijk: we vonden niet alleen een stageplek bij een deftig advocatenkantoor, maar hadden ook heel veel plezier tijdens Techno Tuesday in de Melkweg. Niet slapen bleek ons enorm veel tijd op te leveren!
Tot die fatale woensdag. De dag ervoor hadden we een productieve dag gedraaid op stage zonder overuren. We liepen op schema met ons commissiewerk voor de reis naar Singapore en die avond zorgden we er, met behulp van shoarma en kroketten, voor dat de kater tot het minimum beperkt zou blijven. Maar de volgende ochtend appte een studiegenoot ons wakker om te vragen waar we bleven. Op dat moment realiseerden we dat we ons hadden verslapen en een tentamen hadden gemist. Met een rode vitstift schreven we de propedeuse die ochtend op onze buik.
We vroegen een nieuw mentorgesprek aan. Want dit mocht ons geen tweede keer overkomen. Toen we vertelden wat er was gebeurd, knikte onze mentor begrijpend. ‘Ik denk dat ik wel iets heb wat nog beter bij jullie past, ik gebruik het zelf ook: het Leonardo da Vinci-systeem. Het is een beproefd concept. Elke vier uur slaap je een kwartier, niet minder, maar zeker niet meer.’ We rekenden het even na en kwamen tot de conclusie dat het ons inderdaad nog meer tijd op zou leveren om echt alles uit onze studententijd te halen.
Om elk risico te vermijden, besloten we ons bed te verkopen en onze slaapkamer te verhuren. Het Leonardo da Vinci-systeem leverde dus niet alleen een succesvollere levensstijl op, maar bood ook financiële voordelen. We raden iedereen aan om meteen over te stappen.
