Lekker stereotyperen | Het Tim Hofman-effect
Wij lezen geen verkiezingsprogramma’s meer. Dat is voor ons jongeren namelijk veel te ingewikkeld. Wij willen heldere graphics, grappige teksten die op het beeldscherm worden geschreven, gepresenteerd door een eindtwintiger in een scheefzittende hoodie. Bij ons in de doelgroep baseerden we daarom onze stem op de innovatieve digitale content van Tim Hofman. Eindelijk eens iemand die de dingen die wij niet snappen, ook niet snapt.
Wij zijn geen lid van een politieke partij, daar hebben we geen boodschap aan. Geef ons liever een verhaal over hoe belangrijk onze generatie is voor de wereld. En we willen dat de verteller van dat verhaal opkomt op een pompende beat. Zoals ‘I’ve Got a Feeling’ of iets van Sean Paul. We willen een leider die ons meeneemt. Die ergens vandaan komt. Die met opgestroopte mouwen vertelt hoe hij iets overwonnen heeft. Maakt niet uit wat. Want wij stemmen niet meer ideologisch. Wij zijn post-verzuiling.
Politiek is niks voor ons. Het gaat alleen maar over pensioenen en de arbeidsmarkt. Voor ons is dat allemaal ver van ons bed. We hebben het liever over de toekomst: de opwarming van de aarde. Dat is nou een thema waar jongeren zich zorgen over maken. Geef ons daarover maar wat snackable content, want die ellenlange rapporten lezen we niet. Als politici ons echt willen bereiken moeten ze de boodschap in gifjes verpakken. Die delen we dan misschien op Instagram.
En wat wij vooral nodig hebben is begrijpelijke campagnetaal. Termen als ‘marktwerking’, ‘leerplicht’, ‘formatie’ of ‘Joint Strike Fighter’ snappen we niet. Oude mensen kunnen blijven beweren dat we niet in Jip-en-Janneketaal willen worden aangesproken, maar dat willen we wel. Geef ons een buikspreker van onze onderbuikgevoelens, die dezelfde woorden als ons gebruikt. Zoals ‘grappie’, ‘klote’, ‘sad :(’, ‘ff’ en ‘monnie’.
Nu onze stem het populisme een halt toe heeft geroepen, willen we graag een plek aan tafel. De groep 18-35-jarigen heeft te lang aan de zijlijn gestaan. Als eerste willen we dat er serieus gesproken wordt over hoe wij bij de politiek betrokken kunnen worden. Maar vertel ons niet wat we moeten doen, want jongeren houden niet van een opgeheven vingertje. Bovendien luisteren we alleen naar Tim Hofman. Die snapt ten minste wat er onder ons leeft. Geef Hofman een plek aan de formatietafel. Want al maakte het hem niks uit wat we stemden, hij is toch onze stem.
