Lekker stereotyperen | Het waarheidstribunaal
‘Volgende!’ De stem van commissievoorzitter Duisenberg drong door tot buiten de Enquêtezaal. Het was de tweede dag van Het Waarheidstribunaal Wetenschap. De voorzitter, een prominent Kamerlid, was namelijk ter ore gekomen dat wetenschappers zich door hun politieke voorkeur lieten leiden, in plaats van door De Waarheid.
Voorzichtig deed de historicus de deur open en betrad de hoorzitting. De voltallige Commissie Duisenberg, bestaande uit de heer Pieter Duisenberg, zat klaar. ‘Neemt u plaats,’ zei de voorzitter. ‘Ik lees hier dat u historicus bent. Mooi vak. U doet belangrijk werk. Dankzij mensen zoals u weten we waar onze kernwaarden vandaan komen, zoals boerenkool op Sinterklaasavond en de hypotheekrenteaftrek.’
De historicus keek bedenkelijk. ‘Vertelt u eens,’ vervolgde de voorzitter, ‘wat is uw laatste onderzoeksbevinding?’ ‘Ik ben nu bezig met de val van het Romeinse rijk, specifiek eigenlijk de nadagen van Romulus Augustulus …’ ‘Ah precies, zeer relevant voor onze huidige kijk op migratie, heb ik mij door mijn vriend Mark laten vertellen!’ ‘Ja, maar dat beeld probeer ik eigenlijk te nuanceren …’. De hamer van de commissievoorzitter kwam onverbiddelijk neer: ‘Links!’ Nadat de voorzitter haar een rood formulier meegaf, mocht ze zich melden bij de balie.
‘Volgende!’ schalde de stem van de commissievoorzitter opnieuw. Een kalende man kwam binnen. Hij droeg een beige colbert met elleboogstukken en een grijze afritsbroek. ‘Klimaatwetenschapper zie ik,’ zei de commissievoorzitter, ‘bestaan die nog steeds? Ik dacht dat we daar geen behoefte meer aan hadden. Maar goed, vertel.’ De professor nam het woord: ‘Ik doe dus onderzoek naar de effecten van condensstrepen van vliegtuigen. Ik wil kijken of de impact van vliegen op het milieu groter is dan de uitstoot van brandstof alleen. In de internationale wetenschap …’ ‘Ah, ik hoor het al, u trekt de zuivere intenties van hardwerkende ondernemers in twijfel! Links!’ En weer kwam de hamer neer. Wat bedremmeld pakte de klimaatwetenschapper het rode formulier aan.
‘Volgende!’ De deur zwaaide open en een man die minstens even stijlvol was als Klaas Dijkhoff liep zelfverzekerd binnen. Duisenberg glom, van zijn voorhoofd tot diep in zijn nek. ‘Het is duidelijk dat we hier te maken met een rechtsfilosoof van de Leidse school,’ zei hij verguld. ‘U kunt ons vast veel bijbrengen. Waar gaat uw onderzoek over?’ De rechtsfilosoof zei, met een voor zijn uiterlijk teleurstellend nasale stem: ‘Nou, binnen onze onderzoeksgroep is er laatst nog iemand gepromoveerd op het plan dat achter de islamisering van het westen zit en ik doe daar een vervolgstudie naar. Wat u er in elk geval over moet weten is dat de culturele elite ontkent dat…’
De hamer raakte opnieuw het hout. ‘Ik hoor al dat u gedegen en grondig te werk gaat. U bent het soort wetenschapper waar er te weinig van zijn: objectief en niet politiek correct. Bij u staan neutraliteit en De Waarheid voorop. Ik zal aan uw universiteit doorgeven dat ze u een contract voor onbepaalde tijd mogen aanbieden.’ Met een opvallende swing in zijn pas shuffelde de rechtsfilosoof de Enquêtezaal uit. Pieter Duisenberg keek hem tevreden na, legde zijn benen op het bureau en pelde een banaan. Hij had wel even pauze verdiend.
