Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: Nationaal archief
opinie

Lekker stereotyperen | De eenzame PVV'er

20 februari 2017 - 12:54

We kunnen de kranten niet openslaan, of we zien ze naar buiten treden: PVV’ers met hbo/wo-werk- en denkniveau, goede communicatieve vaardigheden en aantoonbare kennis van Word en Excel. Zo beredeneerd, zou er op zijn minst één in onze werkgroep moeten zitten. Maar als dat al zo was, bleef ‘ie onder de radar. Tot we een mail kregen: Lex vroeg om een mentorgesprek.

Op woensdag kwam hij binnen. ‘Hoi Lex, we hebben net een verse pot Marokkaanse muntthee gezet. Wil je ook?’ Hij aarzelde. ‘Nou, ik weet niet of dat helemaal gepast is nu – want dat is zeg maar waar ik het over wilde hebben.’ Lex nam plaats tegenover ons en zei: ‘In deze omgeving voel ik me niet helemaal op mijn gemak.’ We schrokken. Zou hij de studie niet leuk vinden? Was onze feedback op zijn laatste opdracht te hard geweest? Maar dat was het allemaal niet. Lex haalde diep adem: ‘Ik ben van plan om de aankomende verkiezingen op de PVV te stemmen.’

 

Het bleef heel lang stil. Tussen de muntbladeren door staarden we naar de bodem van ons theekopje.

 

Lex verbrak de stilte. ‘Elke keer als ik kritiek lever op de islam, word ik door de andere studenten weggezet als iemand die zich druk maakt over de betaalbaarheid van de ouderenzorg. Maar dat is niet zo: ik vind gewoon dat moslims onze manier van leven bedreigen.’ Hij kwam nu echt op dreef. ‘En weet je wat ze dan zeggen?’ Het antwoord lag op het puntje van onze tong, maar gelukkig gaf Lex ons niet de kans. ‘Dat ik een racist ben, of zelfs fout. En ik snap gewoon niet waar hun behoefte vandaan komt om steeds maar moslims te blijven verdedigen, Anouar zit niet eens bij ons in werkgroep.’

‘Ik ben een hele groene jongen, ik hou nog meer van dieren dan Dion Graus. Het gaat me echt alleen om de islam’

Inmiddels roerden we de honing in steeds hoger tempo door de thee.

 

‘Kijk, ik zal een voorbeeld geven van hoe ze me uitsluiten’, zei Lex. ‘Laatst ging de hele studievereniging op bezoek bij Greenpeace. Dan is er gewoon niemand die mij even uitnodigt. En als je er dan naar vraagt zeggen ze: “Ja, maar we gingen er vanuit dat jij toch niet gelooft in klimaatverandering.” En dat laat weer mooi zien dat ze echt nooit naar me luisteren. Ik ben een hele groene jongen, ik hou nog meer van dieren dan Dion Graus. Het gaat me echt alleen om de islam.’

 

We schonken nog wat thee bij.

 

‘Weet je,’ zeiden we tegen Lex. ‘We kunnen natuurlijk niet voelen wat jij voelt, hooguit kunnen we ons proberen te verplaatsen in jouw situatie. Wij hebben nooit last gehad van PVV-sympathieën, dus je problemen staan ver van ons af. Een echt duidelijke oplossing hebben we -’ Hier stopten we. Het kwam natuurlijk niet goed over om Lex zonder advies weg te sturen. Maar wat moesten we met deze situatie? We verontschuldigden ons, en haastten ons naar de wc. Daar bleven we zeker een half uur zitten - hopend dat als we terugkwamen, Lex er niet meer zou zijn.