Van Aalten | De jeugd in opstand
Is er iets mis met een generatie, of op zijn minst met de jeugdcultuur, nu ik als vertegenwoordiger van een hbo-instelling honderden mediastudenten de grenzen van de journalistiek leer op te zoeken met Vice als opdrachtgever?
Vorig jaar bedachten we dat het goed zou zijn als we Vice zouden vragen als opdrachtgever voor de propedeuse van media, informatie & communicatie. Meer dan zeshonderd studenten hebben we over alle provincies verspreid, waar ze vanuit de haarvaten de stand van het land verslaan in tekst en beeld. De angst en weerzin in de ogen van de jeugd om buiten de gebaande paden te treden, geven aan dat de nood hoog is. Wanneer ontstaat een nieuwe beweging die zich afzet tegen de gevestigde orde, de heersende moraal en de conventies.
Dat de halve studentenschare in het weekend aan de pillen zit, overtuigt me nog niet dat ze hun eigen identiteit hebben gevormd; goedbeschouwd zou het gebruik dankzij een overlegorgaan tussen ouders en dealer tot stand kunnen zijn gekomen. Controverse en hedonisme lijken in eerste instantie geïnstitutionaliseerd in dit tijdperk; van een topman of -vrouw met een tatoeage kijkt niemand meer op, maar verder weigeren jongelingen hun jeugd te verschwenden.
Ik vroeg een paar jaar geleden aan een 19-jarige in mijn lokaal hoe en waar ze zichzelf zag ‘over een paar jaar’. Ik zette me schrap voor een verhaal over waterputten slaan of helpen met scholen opzetten in de Hoorn van Afrika, maar het was nog erger: ze had zojuist al een huisje gekocht met haar vriend, die beroepsmilitair was. Dus over een paar jaar had ze sowieso een leuke baan (misschien als foodblogger!) en een paar kids.
De burgerlijke wereld komt vanzelf als je richting de veertig gaat. Tot die tijd moet je je een beetje afzetten, alsjeblieft. Desnoods tegen mij.
