Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Foto: David Amsler (cc, via Flickr)
opinie

Lekker stereotyperen | De huisbaas

23 januari 2017 - 12:54

Het was een kamer van 6 vierkante meter, maar de buurt was top. De Apollolaan, een A-locatie. Voordat we in Amsterdam gingen studeren, hadden we nooit kunnen dromen daar te wonen. Maar na de bezichtiging van vorige week is alles in kannen en kruiken. Die 770 euro exclusief kunnen we best ophoesten – als we naast onze reguliere shifts in het Van der Valk ook nog wat nachtdienstjes draaien. En de huisbaas valt ook reuze mee: hij is met 23 jaar maar een paar jaar ouder dan wij.

Tijdens het in elkaar timmeren van ons stapelbed, kwam hij binnen: ‘Guys, ik wil jullie echt niet te veel belemmeren, maar ik ben aan het gamen en dit leidt echt fokking erg af. Kunnen jullie dit niet later doen?’ We snapten het wel, en besloten de buurt te verkennen. Hoewel we met ons aangepaste dagbudget in de Beethovenstraat niet ver kwamen, kon een AH-visje er wel vanaf. We hadden tenslotte wat te vieren.

 

‘Hey guys, wat doet dit in de koelkast? Dat is echt goor.’ Daar was de huisbaas weer, met onze vis in zijn hand. ‘Hij kneep theatraal zijn neus dicht. 'Het blijft niet zo lang liggen hoor,’ antwoordden we, ‘we gaan zo koken.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Gooi het gelijk maar weg. Dudes, jullie moeten begrijpen; dit huis is van mijn ouders. We moeten het netjes houden en ook een beetje rekening met elkaar houden. En deze lucht is echt niet te harden.’ Hij liet de vis achter op ons bureau en trok de deur dicht.

 

Nadat we de vis buiten in de container hadden gegooid, nodigde de huisbaas ons uit om even te praten. ‘Gangsters, ik zal even uit leggen hoe dit huis werkt. Mijn pa en ma wilden al heel lang wat kopen en we hebben lang gezocht naar iets waardevasts. De Pijp is leuk, maar dan zit je met de bouwkwaliteit. En Oud-West wordt de godganse dag bevuild door paupers op scooters. En in Noord draagt iedereen wijde jeans.’ Hij barstte in lachen uit, en bleef zo lang lachen dat het op gorgelen begon te lijken. Toen herpakte hij zich: ‘Bro’s, uiteindelijk wilden we het safe spelen, en dan weet je dat je in Oud-Zuid goed zit. Maar dan moet je de boel wel een beetje fatsoenlijk houden.’

Foto: Cody Hochstenbach en Willem Boterman (2015), Intergenerational support shaping residential trajectories, Urban Studies.
Links: waar studenten met minder vermogende ouders wonen. Rechts: waar studenten met vermogende ouders wonen. Hoe donkerder hoe hoger het percentage.

Het was even wennen, maar het ging en langzamerhand kregen we alle regels onder de knie. Totdat na twee maanden zich een kleine ramp voltrok: we lieten het enige stuk keukengerei dat onze huisbaas gebruikte – het tosti-ijzer – vallen. Hij hoorde het waarschijnlijk niet, want hij was op vol volume zijn tropical house-set voor het aanstaande dispuutsfeest aan het oefenen. Doodsbang besloten we de confrontatie uit de weg te gaan. We schoven een briefje onder z’n kamerdeur en beloofden dat we het zouden vergoeden. Niet veel later kregen we een kille mail: we sprongen niet zorgvuldig om met het huis. Naast de schadevergoeding, verhoogde hij daarom ook alvast de huur, omdat hij verwachtte dat we in de toekomst nog wel meer kapot zouden maken.

 

De volgende ochtend stonden de ouders van de huisbaas om half acht voor deur. ‘We komen het nieuwe tosti-ijzer brengen. We kunnen die jongen toch niet een week honger laten lijden. Als student heeft hij het al niet zo ruim. Dus zijn we even langs Duikelman gewipt voor een robuuste Smart Grill.’

 

Lees meer over