Van Aalten | Fiets
Ik fietste tegen middernacht terug van een workshop ‘droge worst maken’ in Ransdorp. Dat soort dingen ga je met je vrienden doen als je een zekere leeftijd hebt behaald. De tocht door de weilanden, met de verlichte snelweg in de verte, was goed te doen. De nachtlucht was prettig fris. Via Oost kwam ik de bewoonde wereld weer in. Ik nam afscheid van mijn goede vriend en fietste via het vagevuur rondom het Centraal Station richting het westen.
Op de Rozengracht slingerde een dame charmant onhandig op de fiets, ze probeerde een andere fiets vast te houden. Auto’s reden met een boog om haar heen. Af en toe kletterde de meeneemfiets bijna op de grond. Passanten schudden het hoofd. Ik verdacht haar van dronkenschap, maar dat bleek niet het geval.
‘Waar moet je heen?’ vroeg ik.
‘Hugo de Grootplein,’ zei ze haast verontschuldigend.
‘Dat is veel te ver. Kom,’ zei ik, en met mijn linkerhand nam ik haar fiets over. Dit had ik immers vaker gedaan; ik heb ruime ervaring met lege banden en losse kettingen van vrienden en vijanden. Vroeger had het een versiertruc geleken, nu voelde ik me vaderlijk behulpzaam.
‘Maar wat is het verhaal?’ vroeg ik.
‘Nou, het is heel erg, maar mijn fiets was twee dagen geleden gestolen, dus ik moest op de fiets van een vriendin en nu bood een man mij deze fiets aan,’ bekende ze.
‘Wat,’ riep ik quasi-beledigd, ‘dus als de diender me staande houdt ben ik strafbaar!’
‘Ik voel me er ook echt heel slecht over, sorry.’
We arriveerden bij het Hugo de Grootplein. Ze bedankte me en ik ging verder westwaarts.
Het perpetuum mobile van fietsverkopende junks, dat zag ik voor het laatst rond het jaar 2000, toen workshops in Ransdorp nog niet in mijn leven bestonden.
