De Week | Afscheid nemen
Het is eens wat anders dan met brute kracht de deuren van het Maagdenhuis intrappen; de HvA-wijze van zaken doen. De HvA-medezeggenschap had geen bezetting nodig om haar doel te bereiken. Zij verkocht liever haar ziel aan de duivel.
Had ze zich de afgelopen maand steeds hard gemaakt om Atzo Nicolaï de laan uit te sturen als voorzitter van de Raden van Toezicht van de UvA en de HvA, veertig dagen na zijn benoeming was daar niets meer van te merken.
Men schreef een poeslieve brief waarin men zei ‘onverminderd vertrouwen’ te hebben in Nicolaïs capaciteiten. Een dag later moet men aan de HvA hebben gegriend als een Noord-Koreaans volk dat afscheid moet nemen van de geliefde leider; Atzo Nicolaï werd niet herbenoemd voor de HvA. Dat zorgde voor de kafkaëske situatie dat de UvA een voorzitter van de Raad van Toezicht heeft die men veracht en de HvA juist haar oogappeltje is verloren. Maar niet alleen de HvA is haar oogappeltje kwijt, ook de UvA moest deze week haar lievelingsrector uitzwaaien. Dymph van den Boom, de ferme UvA-rots in de branding die menig medebestuurder zag vertrekken, vertrok zelf na negen jaar als rector magnificus en direct op vakantie.
De HvA nam deze week niet alleen afscheid van haar toezichthouder maar ook van haar bindend studieadvies in het tweede jaar. Nadat men eerder al was gewaarschuwd, nam de hogeschool ironisch genoeg twee jaar na haar eerste veroordelingen afscheid van de rendementsmaatregel. Niet langer blijft een negatief advies als een zwaard van Damocles ruim twintig maanden boven het hoofd van de HvA-student hangen. Dat leidde naast opgeluchte reacties van rendementsarme studenten ook tot tientallen mailtjes en telefoontjes van HvA’ers die vroegen of we hen niet in het ootje namen. We zouden niet durven, lieve HvA’ertjes.
Jullie worden al genoeg voorgelogen: aan de bouw van het Conradhuis is men nog niet begonnen, de opkomstpercentages van de medezeggenschapsverkiezingen van vorig jaar werden deze week ineens met terugwerkende kracht gehalveerd en de HvA-medezeggenschap is ondanks het lovende schotschrift nog steeds woest op Atzo Nicolaï. Je zou dankzij al dat gekonkel bijna gaan begrijpen waarom de UvA graag afscheid wil nemen van de HvA.
