Lekker stereotyperen | De Dirk Kuyt
Elke dinsdagochtend hebben we buikpijn, want dan hebben we Dirk in de werkgroep. Dirk is een blonde jongen uit de West-Friese polder met een kop waar je aan afziet dat hij zijn hele middelbareschooltijd tweemaal daags vijftien kilometer tegen de wind in heeft gefietst. Altijd heeft hij zijn blonde lokken stijf in de gel en zijn wit-blauw geruite overhemd in zijn Chasin’ jeans. Slecht gevoel voor mode zien we doorgaans door de vingers, maar niet van het type dat erop prat gaat als spits zijnde ook best linksback te willen spelen.
Het is weer zover: bij binnenkomst begroet Dirk ons met een drie seconden durende handdruk en een opgewekt goedemorgen. Hoewel de rest nog binnen moet komen, zijn we al toe aan pauze. Hij kiest zijn vaste stekkie pal voor onze neus, doet zijn tas open en haalt eruit wat hij nodig heeft: zijn notitieblok, de literatuur voor de hele cursus, de studiehandleiding, drie kleuren markeerstiften, een potlood en een puntenslijper. Als klap op de vuurpijl zet hij zijn grote, glanzend metalen thermoskan op tafel. We voelen het al aankomen: Dirk zou Dirk niet zijn als hij ons niet een kopje koffie zou aanbieden. En ja hoor, daar gaat z’n mond open: ‘Willen de heren misschien ook een bakkie?’ De rillingen lopen over onze rug.
Tijdens de discussie over de jurisprudentie met betrekking tot erfrecht, moeten we ons best doen om Dirks opgestoken vinger te negeren en anderen de beurt te geven. Wat hebben we een spijt van het participatiecijfer dat voor 10 procent mee zal tellen: Dirk werkt er hard voor en neemt zonder gêne en met grote regelmaat het woord. Steeds frommelt hij met veel bombarie en een hoop heisa zijn antwoord of mening de goal in, nooit eens met een inventief hakje of een sierlijke volley. Zijn medestudenten verliest hij niet uit het oog. Hij moedigt de anderen aan om ook mee te doen en als er een iets te felle discussie dreigt te ontstaan denkt hij ons te helpen door als mediator op te treden. Als er presentaties zijn neemt hij zijn stopwatch van thuis mee, om er voor te zorgen dat niemand uitloopt en het allemaal eerlijk gaat.
Na de werkgroep vinden we bij het koffieapparaat troost in een kopje thee. Een collega vraagt ons hoe de werkgroep ging. We zuchten nadrukkelijk. Zonder ons antwoord af te wachten vraagt ze of we toevallig Dirk in de groep hebben. We knikken, in de veronderstelling een lotgenoot voor ons te hebben. Maar tot onze verbijstering horen we haar zeggen: ‘Ja, die Dirk, dat is zo’n leuke jongen, hij werkt hard, heeft een positieve instelling en is zo betrokken bij de groep.’ Terwijl ze verder gaat over alle uitjes die Dirk heeft georganiseerd, staren we mismoedig in onze earl grey zonder suiker. We besluiten ons volgende week dinsdag ziek te melden.
