Le Plat Pays | De meisjesdroom van Karen Maex
Amper zesendertig stemmen scheelde het. Had ze drie jaar geleden negentien stemmen van haar tegenkandidaat Rik Torfs afgesnoept, dan was zij nu rector van Vlaanderens grootste universiteit, de KU Leuven. Voornamer nog: dan was zij, Karen Maex, vorige week niet benoemd als rector van de UvA.
Geschiedenis en de voorwaardelijke wijs gaan niet samen, dat klopt. Wat gebeurd is, is gebeurd en hoewel interpretaties kunnen verschillen, dragen ‘als…dan’-constructies niets wezenlijks bij aan de optekening ervan. Daarentegen heeft onze verbeelding ook iets nodig, en dan is de voorwaardelijke wijs een sympathieke bondgenoot.
Bijvoorbeeld: als Maex destijds gewonnen had, zou ze dan vandaag nog steeds tegen rectorverkiezingen zijn? Ze had er zich alleszins tot mei 2017, wanneer haar termijn als Leuvens rector zou afgelopen zijn, geen zorgen over moeten maken.
Een eigenschap van Karen Maex die in elke profielschets weer opduikt, is dat ze in haar vrije tijd violiste is. Let vooral op dat zelfstandig naamwoord. Ze speelt geen viool; neen, ze ís violiste. Dat is een keurmerk van degelijkheid. Als Karen Maex in haar vrije tijd graag aan nordic walking zou doen, dan had dat minder kans op een prominente plaats in de persoonsbeschrijving, laat staan dat men haar een nordic walker zou noemen. In tijden waarin de Game of Thrones-manie weer toeslaat, zou dat zelfs heel wat gefronste wenkbrauwen opleveren.
Misschien is het wel haar violistenachtergrond die haar een hekel aan rectorverkiezingen heeft bezorgd. Misschien stond jonge Karen op de rand van de doorbraak in een of ander prestigieus conservatorium, en is het daar jammerlijk misgelopen. Non-argumenten – want technisch was ze uitstekend – als gebrek aan charisma, een te strenge houding of te weinig fantasie zijn aangewend om haar jongemeisjesdroom te fnuiken. En tientallen jaren later komt de mediagenieke Rik Torfs – een veel vervelender katholieke versie van Maarten van Rossem die enkel kan monkellachen – het mes nog eens lekker in de wonde duwen.
Immers, laten we eerlijk zijn: wie kan er nu in ’s hemelsnaam tegen rectorverkiezingen zijn? Bedenkingen, misschien. Praktische bezwaren, hoogstens. Maar tegen? Daar moet een jeugdtrauma wel iets mee te maken hebben.
Gelukkig is Karen Maex nooit professor aan de VUB geweest: daar mag zelfs dat studentengespuis meestemmenLees deze week in Folia een reportage over de rectorverkiezingen aan de VUB, de eerste Nederlandstalige universiteit waar alle studenten mogen stemmen bij een rectorverkiezing.. Voor Karen zou dat de absolute horror zijn. Zonder twijfel gaat de aandacht voor het kiespubliek, eens verkozen, immers reddeloos verloren en in plaats van een degelijk benoemde bestuurder krijg je een autoritaire despoot. Dat is wat stemrecht doet: het creëert monsters. Monsters!
Straks gaan ze Karen nog vertellen dat het volk eigen vertegenwoordigers in het parlement mag kiezen, en dat datzelfde volk in vreemde landen als de Verenigde Staten en Frankrijk zelfs eigenhandig mag bepalen wie de nieuwe ceo – euh, ik bedoel president wordt. Die schok komt ze niet te boven.
Ruben Claesen is de nieuwe Vlaanderen-blogger van Folia. Hij schrijft over overeenkomsten en verschillen instudentenleven, hoger onderwijs en wetenschap tussen Nederland en Vlaanderen en wat we van elkaar kunnen leren.
