.jpg)
Damesteam domineert Damloop ondanks schaafwonden en pijnlijke herinneringen
Het damesteam van de UvA/HvA won gistermiddag voor de vierde keer op rij de businessrun van de Dam tot Damloop. Business as usual? Niet echt. De overwinning werd gekenmerkt door zenuwen, ziekte, schaafwonden, intense pijn, supertijden en de herinnering aan Arthur.
.jpg)
‘Ja we zijn allemaal bloednerveus,’ roept UvA-studente Lieve Leijssen van een afstandje. Ooit roeide ze bij Nereus om medailles, maar die tijden zijn voorbij. Nu loopt ze hard. Op dit moment naar het toilet. Het is vijf minuten voor de start van de wedstrijdrun en de spanning heeft toegeslagen. Iedereen verwacht van het UvA/HvA-damesteam dat ze wel even zal winnen voor het vierde jaar op rij. Maar de arrogantie die normaliter voortvloeit uit onbetwistbare superioriteit is hier niet aanwezig. Een ongelukje op de fiets heeft bij de dames twijfel gezaaid.
UvA/HvA-loopster Judith van Maanen is een paar dagen voor de Damloop hard gecrasht tijdens een ploegenachtervolging op de baan. Haar lichaam is sindsdien een schaafwondententoonstelling. ‘Ik wist dat ik geen toptijd meer zou kunnen lopen. Dus ik vroeg voor de start iedereen zijn streeftijd. Toen ik die tijden hoorde twijfelde ik heel erg of het wel genoeg zou zijn voor de winst', vertelt Judith na afloop van de Damloop. 'Ik besloot daarom toch maar volle bak te gaan.'
Een slechte beslissing, ontdekte ze al snel. De schaafwonden begonnen te kloppen met een intensiteit waar David Guetta een moord voor zou plegen. Alles deed pijn. Onnodig, bleek achteraf. Vrijwel alle dames bleken veel harder te kunnen lopen dan ze van tevoren hadden aangekondigd. 'Typisch vrouwen,' concludeert Judith.
Damloopdebuut van hardloopkoningin
De snelste van allemaal was de onvermijdelijke Solveig Cunis. De Duitse HvA-studente wist begin 2015 als totaal onbekende de Roetersrun te winnen, en is sindsdien de hardloopkoningin van de UvA en HvA. En ze wordt alsmaar beter. Haar antwoord op de vraag of haar tijd van 1:02:17 een persoonlijk record betekent, is kenmerkend. ‘Ja, want ik had nog nooit eerder zo een lange afstand gelopen. Ik stopte in het verleden altijd bij tien kilometer.'
Solveig wist inspiratie te halen uit de minuut stilte die voor de race werd gehouden ter nagedachtenis aan Arthur Fonville, de student geneeskunde die vorig jaar overleed na het voltooien van de Damloop. 'Ik kende hem niet, maar ik moest in die minuut veel denken aan de beste vriend van mijn broer. Dat was praktisch een tweede broer voor me,' vertelt Solveig. 'Hij hield heel erg van hardlopen. Een paar jaar geleden is hij overleden. Tijdens het lopen denk ik vaak aan hem.'
Sommigen van Solveig's teamgenotes kenden Arthur wel. Eva de Jong bijvoorbeeld. ‘Toen we door de IJtunnel liepen schoot het door mijn hoofd dat ik vorig jaar op precies dezelfde plek naast Arthur liep. Dat was dus in het laatste uur van zijn leven. Opeens heb je een schrikbeeld voor ogen en pas je heel erg op dat je niet te veel geeft.'
Ook bij de ervaren UvA/HvA loper Djurre den Heeten spookte het even door zijn hoofd. ‘Ik wilde op het laatst een versnelling plaatsen om onze nummer één Kristiaan in te halen. Maar toen voelde ik dat ik bijna over mijn nek ging. Ik dacht: vraag ik nu ook te veel van mijn lichaam? Ik heb de versnelling maar niet doorgezet.’
Niet dat de mannen anders zouden hebben gewonnen. Ze eindigden als derde. Twaalf minuten achter de indrukwekkende equipe van Run2Day. De hardloopwinkel mobiliseerde dit jaar met een intensieve campagne de beste lopers van het bedrijf. Met resultaat. De top zes lopers in de businessrun kwamen allemaal uit voor Run2Day.
Volgend jaar zou het monopolie van de UvA/HvA bij de vrouwen wel eens ten einde kunnen worden gebracht. Niet dat de organisatie een splitsing in een HvA- en UvA-team eist, maar Run2Day zal waarschijnlijk ook een vrouwenteam introduceren. Eventuele zenuwen bij Lieve, Judith en hun teamgenotes zouden dan zowaar gerechtvaardigd zijn. Het is te hopen dat Solveig nog een jaartje langer in Amsterdam wil studeren.
