‘Bizar, bizar, BIZAR, wat een slechte bal!’ galmt het zaterdagmiddag door de tennishal van Chip & Charge. Niemand kijkt er van op. Want tennis, weet iedere tennisser, bestaat vooral uit een heleboel frustratiemomenten. Als de bal weer eens uit vliegt. Of voor de twintigste keer tegen het net knalt. ‘Hoe KAN dit toch?!’ Het allereerste Chip & Charge Winter Open bood afgelopen week een mooie inkijk in de rol van verbale zelfkastijding binnen de voormalige elitesport. ‘Jezus wat SLECHT!’
Met dank aan de nieuwe hal
De winter was altijd een karige periode op de kalender van de Amsterdamse studententennisclub Chip & Charge. Niet meer. Het USC heeft een grote hal laten bouwen en dus besloot Chip om dan ook maar een Winter Open te organiseren. 290 mensen gaven zich op voor negen dagen vol feest en tennis. En soms allebei tegelijk. Zoals vrijdagnacht, toen de laatste partij tussen de dames werd gespeeld met de verkleedkostuums al aan.
Op zaterdag is dat feest niet meer dan een vage herinnering. Nu gaat het weer om presteren. Wijnand Bakker en Folkert Venema nemen het op tegen (Folkert's broer) Gjalt Venema en Raymon Janson. Dit is de halve finale van niveau drie. Toptennis dus. De services zijn hard en beheerst, de verbale reacties zijn zácht en beheerst. Tenminste, in de eerste set.
Hoe beter hoe beschaafder
‘Typisch voor spelers van hoog niveau,’ stelt de toekijkende Chip & Charge voorzitter Bob Dolphijn (24). ‘Hoe lager het niveau, hoe meer geschreeuw. Bij de heren dan hè. Dames houden zich meer in. Maar bij mijn wedstrijden gaat het er vulgair aan toe.’
Vulgair wordt het tijdens de halve finale nooit, maar de spanningen lopen wel op. Gjalt en Raymon dreigen de wedstrijd te verliezen. Gjalt neemt risico en slaat een bal in één keer terug. Uit. ‘Je WEET toch dat je die gaat missen? VERSCHRIKKELIJK!’ roept hij. Raymon zegt niets. Schelden doe je in tennis alleen tegen jezelf. Het blijft een beschaafde sport, in dat opzicht.
‘GodverDOMME wat een kutbal!’ De partij kantelt. Het is te horen. De voorheen kalme Folkert laat zich verleiden tot een lange kreet. ‘GOOOOOOOZEEEEEEERRRRR!'. Het wordt 1-1 in sets. Nu spant het erom. 'Wééééér uit?!’ 6-6: Een alles beslissende tiebreak vindt plaats. Wijnand en Folkert winnen. Twee uur later spelen ze de finale. Die verliezen ze van Wesley de Kwaadsteniet en Tim Roemer. Alle kleine ergernissen over het eigen spel komen nu samen in één groot gevoel van verslagenheid en frustratie. Op een bankje verwerken ze hun verlies. In stilte.
Gjalt en Raymon: zwijgzaam na hun nederlaag in de halve finale.
Met dank aan de nieuwe hal
De winter was altijd een karige periode op de kalender van de Amsterdamse studententennisclub Chip & Charge. Niet meer. Het USC heeft een grote hal laten bouwen en dus besloot Chip om dan ook maar een Winter Open te organiseren. 290 mensen gaven zich op voor negen dagen vol feest en tennis. En soms allebei tegelijk. Zoals vrijdagnacht, toen de laatste partij tussen de dames werd gespeeld met de verkleedkostuums al aan.
Op zaterdag is dat feest niet meer dan een vage herinnering. Nu gaat het weer om presteren. Wijnand Bakker en Folkert Venema nemen het op tegen (Folkert's broer) Gjalt Venema en Raymon Janson. Dit is de halve finale van niveau drie. Toptennis dus. De services zijn hard en beheerst, de verbale reacties zijn zácht en beheerst. Tenminste, in de eerste set.
Hoe beter hoe beschaafder
‘Typisch voor spelers van hoog niveau,’ stelt de toekijkende Chip & Charge voorzitter Bob Dolphijn (24). ‘Hoe lager het niveau, hoe meer geschreeuw. Bij de heren dan hè. Dames houden zich meer in. Maar bij mijn wedstrijden gaat het er vulgair aan toe.’
Vulgair wordt het tijdens de halve finale nooit, maar de spanningen lopen wel op. Gjalt en Raymon dreigen de wedstrijd te verliezen. Gjalt neemt risico en slaat een bal in één keer terug. Uit. ‘Je WEET toch dat je die gaat missen? VERSCHRIKKELIJK!’ roept hij. Raymon zegt niets. Schelden doe je in tennis alleen tegen jezelf. Het blijft een beschaafde sport, in dat opzicht.
‘GodverDOMME wat een kutbal!’ De partij kantelt. Het is te horen. De voorheen kalme Folkert laat zich verleiden tot een lange kreet. ‘GOOOOOOOZEEEEEEERRRRR!'. Het wordt 1-1 in sets. Nu spant het erom. 'Wééééér uit?!’ 6-6: Een alles beslissende tiebreak vindt plaats. Wijnand en Folkert winnen. Twee uur later spelen ze de finale. Die verliezen ze van Wesley de Kwaadsteniet en Tim Roemer. Alle kleine ergernissen over het eigen spel komen nu samen in één groot gevoel van verslagenheid en frustratie. Op een bankje verwerken ze hun verlies. In stilte.
Gjalt en Raymon: zwijgzaam na hun nederlaag in de halve finale.
