Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
‘Het was gisteren zonnig, hè?’ vraagt Lois Bisschop (29), als ze nadenkt hoe ze er een jaar geleden bij zou hebben gezeten. ‘Dan had ik dus een kater gehad. Want dan had ik zeker op het terras gezeten.’ Hoeveel wijntjes er precies ingingen, dat verschilde. Maar waarschijnlijk wel een stuk of tien, twaalf, denkt ze. De dag van de week maakte niet uit. ‘Het was voor mij eigenlijk altijd weekend.’

Drinken, dat deed Lois altijd al stevig. Maar sinds haar relatie uitging en ze weer op zichzelf woonde, werd het steeds meer. En onzichtbaar voor iedereen. Twee flessen wijn op een avond, dat was geen uitzondering. Bijvoorbeeld thuis, na het werken. Maar tijdens het uitgaan gingen er ook bier en sterk in. Katers moest ze er haast elke dag uitdrinken. ‘Ik dronk op een gegeven moment alleen nog om me weer beter te voelen. Maar de link tussen mijn shit en dat ik niet van de drank kon afblijven, die had ik nooit gelegd.’

Zeven maanden geleden besloot de HvA-studente Lois Bisschop radicaal te stoppen met drinken. Maar een opname of een afkickprogramma, daar kwam het niet van. In plaats daarvan besloot de studente cultureel maatschappelijke vorming zichzelf met haar iPhone te filmen. Op de documentaire die ze zo over haar afkickproces maakte, studeert ze deze zomer af.

Afkicken
AA, Jellinek: als je ernaar vraagt begint Lois haast te briesen. Bullshit, vindt ze het. ‘Met z’n allen in een kringetje, zo van: kijk ons eens zielig zijn. Slachtoffer van de alcohol. Je bent daar een nummertje dat ze met een vaste methode gaan behandelen.’ Ze heeft het wel geprobeerd, vertelt ze. De oefeningen waarbij je nauwgezet je gevoelens en zin in alcohol in een schriftje op moet schrijven. ‘Flikker nou toch op, dacht ik. Je moet bij mij niet met opdrachtjes aankomen. Ik doe het gewoon.’

Het kan volgens haar beter. En vooral: luchtiger. ‘Het is allemaal zo fucking zwaar. Als je bij de Jellinek aankomt: zo depressief. Iedereen loopt te janken van: ik vind het zo erg dat ik stop. Maar je wordt er uiteindelijk beter van. Maak er dan ook een feestje van!’ Of iedereen dat zomaar kan? ‘Als ik het kan, kan iemand anders het ook. Omdat ik het echt wilde. Al die mensen die zeggen: ik wil echt stoppen, maar het lukt niet. Dan ik denk: gelul, je wilt gewoon geen katers hebben. Je kan niet voor iemand anders stoppen, dat kun je alleen voor jezelf doen. En als je het echt wil, dan lukt het je gewoon.’ Meer kan ze er eigenlijk niet over zeggen. Je moet gewoon niet meer drinken. Punt.

Taboe
Wanneer hoor je nou over een jonge vrouw met een alcoholverslaving, vraagt Lois. ‘Nooit. Ik wil dat bespreekbaar maken. Het klinkt stom, maar het moet hipper worden gemaakt.’ Onder de naam Alcoholvrij Hier is ze daarom van plan een stichting op te richten, waarmee ze lezingen wil gaan geven voor jonge vrouwen die worstelen met alcohol. Haar dagboekfragmenten verwerkt ze momenteel tot een boek, dat ze hoopt uit te geven. ‘Ik zeg niet: drinken is slecht. Helemaal niet. Ik vind het reuzeknap als je er normaal mee om kunt gaan. Maar mensen die iets in mijn verhaal herkennen, voor hen wil ik er zijn. Ik kan als ervaringsdeskundige zeggen dat het leven zonder alcohol ook echt heel leuk is.’



De Krakers van iamTV gingen zelf de uitdaging aan en onderzochten hoe normaal het eigenlijk is om overdag te drinken. En zij spraken Lois over haar ervaringen.