Verscholen achter een muurtje staat een jongeman een reeks merkwaardige bewegingen te maken. Door zijn armen uitbundig heen en weer te zwaaien bereidt hij zich voor op het moment dat hij in actie moet komen. 'Of het helpt weet ik niet. Ik ben de enige die dit doet. Maar mijn bloed moet zo meteen snel naar mijn armen toe kunnen stromen. Dus ik doe het maar.'
Een paar tellen later wordt zijn naam omgeroepen. Guus Rodermans. Tot vorig jaar student bouwkunde aan de HvA, maar nog altijd lid van Amsterdamse Studenten Alpen Club (Asac). Zijn beurt om de veertien meter hoge klimmuur bij Science Park te bedwingen is aangebroken. Wat de andere finalisten bij de Asac Clubkampioenschappen gedaan hebben weet hij niet. Afkijken is streng verboden. Hij zou er immers voordeel uit kunnen halen. Daarom stond hij verplicht achter het muurtje. 'Zal ik shirtless gaan?' vraagt Guus vlak voor hij de zaal in loopt. Het joelende geluid vanuit de klimhal even later verraadt dat zijn shirt inmiddels op de grond ligt.
Met lichte bravoure begint hij aan de klim. De eerste meters zijn zoals altijd betrekkelijk eenvoudig. Maar als het goed is wordt het geleidelijk aan steeds moeilijker. 'Dat kenmerkt een goede route', stelt Bas Visscher. De klimcoördinator bij het Universitair Sportcentrum (USC) - maar vooral ook de alpinist die de afgelopen jaren nominaties afdwong met klimavonturen op andere continenten - is de hoofdverantwoordelijke voor het ontwerp van de nieuwe routes. 'Elf stuks hebben we gecreëerd. Ik ben er zelf zeker honderd uur ermee bezig geweest. Maar ze zijn goed gelukt.'
Het harde werk heeft wel zijn tol geëist. Bas komt kracht tekort en strandt al in de kwalificatieronde. Hij lijkt er niet echt mee te zitten. Binnen klimmen is voor hem surrogaat. Zijn hart ligt bij klimmen in de bergen, buiten. Hij is lang niet de enige die dat vindt. 'Als we alleen maar binnen zouden klimmen zou ik een andere sport kiezen', vertelde Guus eerder op de dag. Maar nu telt voor hem alleen de kunststof klimwand, terwijl hij halverwege de veertien meter zijn vingers om een volgende greep wikkelt. Hij gaat snel omhoog. Lotte van Boxtel kijkt toe. Zij heeft vlak hiervoor de beste prestatie neergezet en kampt met gemengde gevoelens. 'Ik ben altijd blij als iemand het goed doet en de top haalt, maar als Guus nu zou vallen, ja dan ben ik natuurlijk ook blij.'
Het intermezzo genaamd pofbal
Lotte’s haar is inmiddels weer schoon. Een uur geleden zat het nog onder magnesiumpoeder. Het gevolg van een potje pofbal. Een activiteit die zich het best laat omschrijven als capture-the-flag trefbal met een hoop magnesiumballen. Officieel is het doel om het lintje van de tegenpartij te veroveren, maar waar het echt om draait is een pofbal vol op iemands lichaam gooien, een witte vlek achterlatend.
Met de klimsport heeft pofbal niets te maken, maar het is inmiddels een vast onderdeel geworden van de clubkampioenschappen. Misschien wel omdat pofbal in veel opzichten het tegenovergestelde is van klimmen. Tegen een wand omhoog klimmen is eenzaam, strategisch, zwaar en serieus. Je ziet weinig lachende gezichten. Die zie je juist wel bij pofbal, dat qua ongecompliceerd plezier kan wedijveren met sneeuwballengevechten op de basisschool. Juist daarom vormt het een perfect intermezzo bij het klimkampioenschap.
Guus deed ook mee aan pofbal, maar draagt zo te zien geen witte sporen van een voltreffer op zijn rug. Hij komt steeds hoger, maar slaat een greep over. Nu staan zijn ledematen ongunstig. Waar zijn voet had moeten staan bevindt zich nu zijn hand. Hij ziet geen uitweg meer en valt. Beneden hoort hij dat hij verder is gekomen dan zijn concurrenten en in zijn categorie heeft gewonnen. Lotte krijgt de prijs voor de beste vrouw van de dag.
Maar de allerbeste klimmers moeten dan nog komen, De klimmers van categorie vier. Die competitie is traditioneel een prooi voor Frank Loeve. 'Hij is de überklimmer van Asac', vertelt Lotte. 'Hij wint elk jaar.' En ook dit jaar. 'Ik heb geloof ik een tas gewonnen', vertelt Frank na afloop. 'Alweer een tas.'
Een paar tellen later wordt zijn naam omgeroepen. Guus Rodermans. Tot vorig jaar student bouwkunde aan de HvA, maar nog altijd lid van Amsterdamse Studenten Alpen Club (Asac). Zijn beurt om de veertien meter hoge klimmuur bij Science Park te bedwingen is aangebroken. Wat de andere finalisten bij de Asac Clubkampioenschappen gedaan hebben weet hij niet. Afkijken is streng verboden. Hij zou er immers voordeel uit kunnen halen. Daarom stond hij verplicht achter het muurtje. 'Zal ik shirtless gaan?' vraagt Guus vlak voor hij de zaal in loopt. Het joelende geluid vanuit de klimhal even later verraadt dat zijn shirt inmiddels op de grond ligt.
Met lichte bravoure begint hij aan de klim. De eerste meters zijn zoals altijd betrekkelijk eenvoudig. Maar als het goed is wordt het geleidelijk aan steeds moeilijker. 'Dat kenmerkt een goede route', stelt Bas Visscher. De klimcoördinator bij het Universitair Sportcentrum (USC) - maar vooral ook de alpinist die de afgelopen jaren nominaties afdwong met klimavonturen op andere continenten - is de hoofdverantwoordelijke voor het ontwerp van de nieuwe routes. 'Elf stuks hebben we gecreëerd. Ik ben er zelf zeker honderd uur ermee bezig geweest. Maar ze zijn goed gelukt.'
Het harde werk heeft wel zijn tol geëist. Bas komt kracht tekort en strandt al in de kwalificatieronde. Hij lijkt er niet echt mee te zitten. Binnen klimmen is voor hem surrogaat. Zijn hart ligt bij klimmen in de bergen, buiten. Hij is lang niet de enige die dat vindt. 'Als we alleen maar binnen zouden klimmen zou ik een andere sport kiezen', vertelde Guus eerder op de dag. Maar nu telt voor hem alleen de kunststof klimwand, terwijl hij halverwege de veertien meter zijn vingers om een volgende greep wikkelt. Hij gaat snel omhoog. Lotte van Boxtel kijkt toe. Zij heeft vlak hiervoor de beste prestatie neergezet en kampt met gemengde gevoelens. 'Ik ben altijd blij als iemand het goed doet en de top haalt, maar als Guus nu zou vallen, ja dan ben ik natuurlijk ook blij.'
Het intermezzo genaamd pofbal
Lotte’s haar is inmiddels weer schoon. Een uur geleden zat het nog onder magnesiumpoeder. Het gevolg van een potje pofbal. Een activiteit die zich het best laat omschrijven als capture-the-flag trefbal met een hoop magnesiumballen. Officieel is het doel om het lintje van de tegenpartij te veroveren, maar waar het echt om draait is een pofbal vol op iemands lichaam gooien, een witte vlek achterlatend.
Met de klimsport heeft pofbal niets te maken, maar het is inmiddels een vast onderdeel geworden van de clubkampioenschappen. Misschien wel omdat pofbal in veel opzichten het tegenovergestelde is van klimmen. Tegen een wand omhoog klimmen is eenzaam, strategisch, zwaar en serieus. Je ziet weinig lachende gezichten. Die zie je juist wel bij pofbal, dat qua ongecompliceerd plezier kan wedijveren met sneeuwballengevechten op de basisschool. Juist daarom vormt het een perfect intermezzo bij het klimkampioenschap.
Guus deed ook mee aan pofbal, maar draagt zo te zien geen witte sporen van een voltreffer op zijn rug. Hij komt steeds hoger, maar slaat een greep over. Nu staan zijn ledematen ongunstig. Waar zijn voet had moeten staan bevindt zich nu zijn hand. Hij ziet geen uitweg meer en valt. Beneden hoort hij dat hij verder is gekomen dan zijn concurrenten en in zijn categorie heeft gewonnen. Lotte krijgt de prijs voor de beste vrouw van de dag.
Maar de allerbeste klimmers moeten dan nog komen, De klimmers van categorie vier. Die competitie is traditioneel een prooi voor Frank Loeve. 'Hij is de überklimmer van Asac', vertelt Lotte. 'Hij wint elk jaar.' En ook dit jaar. 'Ik heb geloof ik een tas gewonnen', vertelt Frank na afloop. 'Alweer een tas.'
