Je komt ze overal in de media tegen, jonge schrijvers. Met de intensieve vijfdaagse cursus, ‘Your First Novel’, speelt Crea in op deze hype. Maar wie hoopt door de cursus de nieuwe Philip Huff te worden, komt waarschijnlijk bedrogen uit. In de afgelopen vier jaar dat de cursus gegeven wordt, is het slechts een enkele oud-cursist gelukt een boek te publiceren.
‘Wat zou jouw hoofdpersoon denken als hij of zij nu een portemonnee met geld erin zou vinden?’ Docent en schrijver Erik Raschke verwacht geen onmiddellijk antwoord van zijn studenten, maar stuurt ze met een leeg A4'tje en een pen de gang op. ‘Denk niet te veel na, schrijf gewoon wat natuurlijk voelt,’ luidt het advies.
Een halfuur later zijn de blaadjes vol gepend. Eén meisje is bereid haar verhaal voor te lezen. De klas luistert aandachtig. Haar buurman volgt. ‘Goed zo,’ luidt het commentaar van Raschke. ‘Jouw hoofdpersonage is een moordenaar, toch?’
Hoewel het om een korte oefening gaat, schrijven alle cursisten met een idee voor een roman in gedachten. ‘Sommigen hebben enkel een idee voor een boek, anderen zijn al verder en hebben alleen wat hulp nodig bij het schrijven ervan,’ legt Raschke uit. Zijn antwoord op de vraag wat een boek goed maakt is simpel. ‘Je moet merken dat de auteur zich bij het schrijven kwetsbaar heeft opgesteld. Als lezer wil je de schrijver vertrouwen. Dat is het belangrijkst.’ Makkelijk, zou je zeggen. Maar tijdens de les blijkt al snel dat er nog wel wat meer komt kijken bij het schrijven van een roman.
‘Iedereen in je boek moet een rol hebben,’ legt Raschke uit. ‘En het is belangrijk dat je hoofdpersonage groei doormaakt.’ ‘Jouw personage is verliefd op twee jongens toch?’ vraagt hij aan een roodharig meisje. ‘Welke obstakels komt ze daarbij tegen?
Oud-UvA-student en Crea-medewerker Job Boodt (26) lijkt geen gemakkelijk onderwerp te hebben gekozen. ‘Mijn boek gaat over iemand die voortdurend reïncarneert in andere levens, zowel in het verleden als in de toekomst,’ legt hij uit. Maar of hij het boek gaat afmaken is nog maar de vraag. ‘Ik schreef altijd al, maar ik ben deze cursus begonnen omdat ik wegens een liesbreukoperatie nu zes weken niet kan werken. Ik hoop dat ik daarna de motivatie op kan brengen om door te schrijven.’
Hoewel hij ervan overtuigd is dat hij schrijver wil worden, heeft ook een aankomend student Nederlands (18), die liever niet met zijn naam genoemd wil worden, moeite zichzelf aan het werk te zetten. ‘Ik heb wel korte verhalen geschreven, maar voor een langere roman kon ik tot nu toe nog niet genoeg motivatie vinden. Of ik al een verhaal heb? Ja, mijn boek gaat over een kunstenaar die iemand vermoordt en die vervolgens als kunstwerk presenteert.’
Met de onderwerpkeuze van zijn studenten bemoeit Raschke zich niet. ‘Ik heb een Pakistaanse vrouw van een jaar of vijftig in de les gehad die haar levensverhaal wilde opschrijven. Dat was best heftig, want ze werd op haar vijftiende uitgehuwelijkt aan een man die haar opsloot in haar kamer. Maar ik heb ook cursisten die willen schrijven over daten in Amsterdam. En dat is ook prima, voor dat soort boeken is een grote markt.’
Maar er zijn maar weinig cursisten van wie het boek daadwerkelijk in de winkel terechtkomt. ‘Een aantal jaar geleden heeft een student van mij een roman gepubliceerd over zijn tijd in Egypte,’ vertelt Raschke. ‘Maar dat is een uitzondering. Van de meesten van mijn studenten hoor ik nooit meer wat. Dat geeft niet. Het gaat erom dat je een goed boek schrijft, niet dat je gepubliceerd wordt. Publicatie staat ook niet gelijk aan goed. Ik hou bijvoorbeeld niet van Dan Brown, terwijl die toch veel geld heeft verdiend met schrijven.’
‘Wat zou jouw hoofdpersoon denken als hij of zij nu een portemonnee met geld erin zou vinden?’ Docent en schrijver Erik Raschke verwacht geen onmiddellijk antwoord van zijn studenten, maar stuurt ze met een leeg A4'tje en een pen de gang op. ‘Denk niet te veel na, schrijf gewoon wat natuurlijk voelt,’ luidt het advies.
Een halfuur later zijn de blaadjes vol gepend. Eén meisje is bereid haar verhaal voor te lezen. De klas luistert aandachtig. Haar buurman volgt. ‘Goed zo,’ luidt het commentaar van Raschke. ‘Jouw hoofdpersonage is een moordenaar, toch?’
Hoewel het om een korte oefening gaat, schrijven alle cursisten met een idee voor een roman in gedachten. ‘Sommigen hebben enkel een idee voor een boek, anderen zijn al verder en hebben alleen wat hulp nodig bij het schrijven ervan,’ legt Raschke uit. Zijn antwoord op de vraag wat een boek goed maakt is simpel. ‘Je moet merken dat de auteur zich bij het schrijven kwetsbaar heeft opgesteld. Als lezer wil je de schrijver vertrouwen. Dat is het belangrijkst.’ Makkelijk, zou je zeggen. Maar tijdens de les blijkt al snel dat er nog wel wat meer komt kijken bij het schrijven van een roman.
‘Iedereen in je boek moet een rol hebben,’ legt Raschke uit. ‘En het is belangrijk dat je hoofdpersonage groei doormaakt.’ ‘Jouw personage is verliefd op twee jongens toch?’ vraagt hij aan een roodharig meisje. ‘Welke obstakels komt ze daarbij tegen?
Oud-UvA-student en Crea-medewerker Job Boodt (26) lijkt geen gemakkelijk onderwerp te hebben gekozen. ‘Mijn boek gaat over iemand die voortdurend reïncarneert in andere levens, zowel in het verleden als in de toekomst,’ legt hij uit. Maar of hij het boek gaat afmaken is nog maar de vraag. ‘Ik schreef altijd al, maar ik ben deze cursus begonnen omdat ik wegens een liesbreukoperatie nu zes weken niet kan werken. Ik hoop dat ik daarna de motivatie op kan brengen om door te schrijven.’
Hoewel hij ervan overtuigd is dat hij schrijver wil worden, heeft ook een aankomend student Nederlands (18), die liever niet met zijn naam genoemd wil worden, moeite zichzelf aan het werk te zetten. ‘Ik heb wel korte verhalen geschreven, maar voor een langere roman kon ik tot nu toe nog niet genoeg motivatie vinden. Of ik al een verhaal heb? Ja, mijn boek gaat over een kunstenaar die iemand vermoordt en die vervolgens als kunstwerk presenteert.’
Met de onderwerpkeuze van zijn studenten bemoeit Raschke zich niet. ‘Ik heb een Pakistaanse vrouw van een jaar of vijftig in de les gehad die haar levensverhaal wilde opschrijven. Dat was best heftig, want ze werd op haar vijftiende uitgehuwelijkt aan een man die haar opsloot in haar kamer. Maar ik heb ook cursisten die willen schrijven over daten in Amsterdam. En dat is ook prima, voor dat soort boeken is een grote markt.’
Maar er zijn maar weinig cursisten van wie het boek daadwerkelijk in de winkel terechtkomt. ‘Een aantal jaar geleden heeft een student van mij een roman gepubliceerd over zijn tijd in Egypte,’ vertelt Raschke. ‘Maar dat is een uitzondering. Van de meesten van mijn studenten hoor ik nooit meer wat. Dat geeft niet. Het gaat erom dat je een goed boek schrijft, niet dat je gepubliceerd wordt. Publicatie staat ook niet gelijk aan goed. Ik hou bijvoorbeeld niet van Dan Brown, terwijl die toch veel geld heeft verdiend met schrijven.’
