Niks meer missen?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Turks-Nederlandse schrijvers en columnisten zijn er nauwelijks, zeker afgezet tegen het grote aantal Marokkaans-Nederlandse collega's. Daar moet een verklaring voor zijn, meent schrijver Asis Aynan, tevens docent Nederlands aan het Domein Maatschappij & Recht. Naar aanleiding van dit verschijnsel initieerde Aynan de avond  'Olijven op Pekelzuur' in De Balie, waar journalist Kustaw Bessems in gesprek gaat met columnisten van Marokkaanse komaf.

Je stelt dat er zeer weinig Turkse schrijvers zijn ten opzichte van Marokkaanse collega's. Hoe kom je daar zo bij?
'Toevallig zijn er net dit afgelopen jaar drie Turkse schrijvers - Murat Isik, Özcan Akyol en Nazmiye Oral - met publicaties gekomen, maar dat is het zo ongeveer wel. Wanneer je kijkt naar het aantal Marokkaanse schrijvers én columnisten dan valt het verschil goed op. En dan heb ik het niet alleen over de usual suspects, maar ik kan een hele waslijst noemen.'

Noem er eens een paar dan?
'We gaan in ieder geval praten met Said el Haji, Abelhakim Chouaati, Rachida Lamrabet en Jamal Ouariachi; al deze mensen schrijven columns. Een aantal is geboren in de Marokkaanse dictatuur, dat maakt het nog wonderlijker dat ze binnen één generatie de kunst van het zich scherp kunnen verwoorden onder de knie hebben gekregen.'

En je gaat tijdens Olijven op Pekelzuur op zoek naar een verklaring hiervoor?
'Ja. Naast de gesprekken die we voeren over het fenomeen, zullen alle columnisten ook een speciaal voor deze avond geschreven column voorlezen. Die worden de volgende dag in de bijlage Vonk van de Volkskrant geplaatst. Het wordt ook een avond met humor hoor: er is een deelnemer die een column heeft geschreven over waarom porno zo bevrijdend werkt, en er is een salafist die zicht tegen het salafisme keert. En iemand die betoogt dat Abdelkader Benali niet kan schrijven.'

Denk je dat je een antwoord gaat vinden op je vraag?
'Eerlijk gezegd héb ik dat al gevonden, ik heb het geheim al ontrafeld. Maar daar zeg ik nog niets over, alleen dat ik het via het werk van Hassan Bel Ghazi heb gevonden. Die schreef voor het communistische De Waarheid. Grappig hè?'

Entree voor studenten is vijf euro. Zie hier voor meer info.