HvA’er Sofie hospiteert zich suf: ‘Probeer schijt te hebben’
Wil jij de nieuwe nesthoer worden? Vecht je liever tegen een leger olifanten zo groot als een eend of één eend zo groot als een olifant? Welke superkracht zou je willen hebben? Sofie de Vries (19) krijgt de raarste vragen tijdens de hospiteeravonden die ze afgaat in de hoop op een kamer in Amsterdam. Van haar zoektocht werd een documentaire gemaakt. ‘Doe gewoon net alsof je een leuke avond hebt met leeftijdgenoten.’
Sofie zit op de bank als haar telefoon gaat. Ze is naar een hospiteeravond geweest en wacht thuis op het verlossende antwoord. ‘Laten we met de deur in huis vallen dat we bellen met vervelend nieuws. We hebben er lang over nagedacht, maar je bent het helaas niet geworden. Dus, da’s kut. Sorry daarvoor.’ De zoveelste afwijzing, na de zoveelste hospiteeravond en alles wordt gefilmd door documentairemakers Anne van Campenhout en Nicky Maas.
Ze zit in het eerste jaar van haar studie media, informatie & communicatie aan de HvA als Sofie een oproepje ziet van BNNVara. Ze zoeken een eerstejaarsstudent die op kamers wil. Dat wil Sofie inderdaad, want reizen van Heemskerk naar Amsterdam duurt een uur met het openbaar vervoer. Na een gesprek met de regisseurs blijkt het te klikken. Sofie wordt uitgekozen. ‘Ze vonden mijn vrije houding en openheid leuk,’ vertelt ze.
Ze spreken af dat Anne en Nicky kamers zoeken voor Sofie en meteen vragen of ze mogen filmen voor hun documentaire. Mag dat niet, dan kan Sofie ook niet naar de hospiteeravond. Ook al lijkt het haar een leuk huis. ‘Als ze niet willen dat we filmen, dan zijn ze vast ook geen leuke huisgenoten, zeiden ze. En ik denk ook wel dat dat zo is.’
Aandacht
Sofie heeft nog nooit gehospiteerd. Dus de eerste hospiteeravond – op zichzelf natuurlijk al spannend – wordt ze ook nog gevolgd door een cameraploeg. ‘Ik viel wel op. Ik denk ook niet dat het mijn kansen op een kamer vergrootte. Misschien dachten mensen dat ik graag aandacht wilde ofzo. Ook gedraag je je toch anders als je weet dat je wordt gefilmd. Gelukkig stelden ze zich zo verdekt mogelijk op en vergat ik soms zelfs dat ze erbij waren.’
Voor de documentaire gaat ze zeven keer hospiteren, maar dat vindt Sofie niet zo erg. ‘Ik vind het niet eng om tegen mensen te strijden. Eigenlijk vind ik het best leuk dat het een wedstrijd is. Natuurlijk is het kut, maar ook wel grappig.’ Alle keren afgewezen worden is een van de mindere kanten eraan, hoewel Sofie in sommige huizen zelf ook niet wilde wonen. ‘In een van de huizen deden ze dingen als puzzelen enzo. Maar ik was juist op zoek naar huisgenoten om te feesten. Gekke mensen, die in waren voor gekke dingen. Niet mensen die puzzelden,’ zegt ze, terwijl ze een vies gezicht trekt.
Maar meestal vindt ze het wél jammer als ze weer te horen krijgt: ‘Helaas ben je het niet geworden’ – tevens de titel van de documentaire. ‘Natuurlijk dacht ik ook: dan niet, als ze mij niet kiezen, dan wil ik er ook niet wonen. Ik trok het me sowieso niet persoonlijk aan. Die tip wil ik alle hospiteerders geven.’ Ook zegt ze dat je jezelf moet zijn – ook al is dat een ‘stom advies’ – en dat je niet zo erg je best moet doen. ‘Probeer schijt te hebben. Bereid je er niet op voor en laat het lekker op je afkomen. Het beste is als je er niet bij stilstaat dat je aan het hospiteren bent en beoordeeld wordt, maar net doet alsof je gewoon een leuke avond hebt met leeftijdgenoten. Oh ja, ook een belangrijk advies: ga vooral niet ergens wonen als het je niet leuk lijkt.’
(Tekst loopt door onder de foto)
Zelf haalt Sofie hospiteertips van het internet. In de documentaire neemt ze ze samen met een vriendin door: ‘Wees niet iemand van uitersten: een leuke middenmoter wordt sneller gekozen. Zorg dat ze je naam niet vergeten, dan word je sowieso niet gekozen. Speel zelfverzekerd. Fake a smile.’ Om te zorgen dat ze een goede indruk achterlaat, probeert Sofie altijd met alle bewoners even een praatje te maken. Dat is beter dan met een van hen de hele avond. ‘Een keer ging ik met een van de bewoners roken op het balkon. Grappig genoeg las ik later in een artikel precies dát als voorbeeld van iets wat je nooit moet doen. Want dan lijkt het alsof je geforceerd met iemand probeert aan te pappen.’
‘Mensenmens’
Zo leert Sofie gaandeweg steeds meer en wordt ze steeds beter in het hospiteren. ‘In mijn eerste mailtje noemde ik mezelf – heel dom – een “mensenmens”. Nou, dat moet je dus nóóit zeggen. Gelukkig leerde ik het snel af dat soort clichés te gebruiken.’ Ze ergert zich ook kapot aan andere hospiteerders die zogenaamd enorm van schoonmaken houden en elke dag voor de bewoners beloven te koken. ‘Dan denk ik: zeg dat nou niet. Dat ga je toch niet doen.’
Zo’n slijmbal zit volgens Sofie sowieso altijd wel tussen de andere hospiteerders. Ook is er vaak wel een luidruchtige grappenmaker en een onopvallend iemand. ‘Die stille mensen vond ik eigenlijk wel chill, want dan maakte ik meer kans.’ Ze omschrijft zichzelf als ergens tussen deze types in. ‘Ik ben helemaal niet zo verlegen als ik in de film overkom. Ik lijk niet echt op mezelf. Ik ben best wel druk en iemand die van aandacht houdt. Ook mijn vriendinnen herkenden me helemaal niet. Maar dat krijg je als je steeds fragmenten laat zien van als ik aan het wachten ben. Met een zielig muziekje eronder ziet het er dan meteen uit van: wat doe ik hier?’
Toch vindt Sofie het niet erg dat ze niet wordt neergezet hoe ze echt is. Ze vindt het wel grappig dat mensen een andere kant van haar zien. ‘Het is leuker voor het verhaal, dat snap ik wel. Maar toch hoop ik niet dat ik als een zielig meisje overkom.’ Ze vindt het sowieso raar zichzelf terug te zien. ‘Ik heb tijdens de voorvertoning wel paar keer mijn gezicht afgewend. Zeker als ik steeds op een andere manier ‘Hoi, ik ben Sofie’ moet zeggen; verschrikkelijk! Dat zou ik normaal nooit doen, zo voor de spiegel oefenen. Ik kon het niet aanzien.’ Ook vindt ze het ongemakkelijk als ze lang op haar inzoomen. ‘Sommige hoofden die ik trek vind ik echt vreselijk.’
Onvoorspelbaar
Sowieso denkt Sofie dat ze niet de makkelijkste was om te filmen. ‘Soms duurde het even voordat ik dingen wilde doen die de regisseurs zeiden. Zoals dat oefenen in de spiegel of een selfie maken. Ik maak nóóit selfies, dus vond ik het stom dat dat wel voor de documentaire moest. Uiteindelijk legden ze uit waarom ze zulke tussenbeelden nodig hadden. Toen deed ik het wel. Maar ik vind het er nog steeds niet uitzien in de film.’ Ze zegt later nog wel ‘sorry voor haar vervelende gedrag’ tegen regisseurs Anne en Nicky. Maar ze vinden het niet erg. ‘Daarom hebben wij jou toch gekozen: omdat je zo lekker onvoorspelbaar bent!’ antwoordden ze.
Wellicht dachten ze daar anders over toen Sofie de eerste draaidag op het laatste moment afzei. ‘Ik voelde me niet zo goed, wist niet wat me te wachten stond en had er opeens geen zin meer in. Bijna wilde ik er helemaal niet meer aan beginnen, maar ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Ik vond het een hele leuke ervaring.’
(Tekst loopt door onder de foto)
Weer op zoek
De vertoning op het Nederlands Filmfestival vindt Sofie heel bijzonder. Na het zien van de andere documentaires van dezelfde reeks – Teledoc Campus – krijgt ze zelf ook zin een documentaire te maken. Haar achtergrond, de studie media, informatie & communicatie, heeft ze in ieder geval mee. ‘Mijn zus doet dezelfde studie en zag het ook wel zitten. Misschien gaan we dus wel samen een documentaire maken. Maar ik zou dan wel een heftiger onderwerp kiezen hoor; over een drugsverslaafde ofzo.’
Helaas leverde al het hospiteren Sofie geen kamer op. En na de opnames van de documentaire is ze wel een beetje klaar met zoeken. Maar nu, anderhalf jaar later, begint het toch weer te kriebelen. ‘Steeds meer van mijn vrienden uit Heemskerk gaan of willen naar Amsterdam, dus inmiddels ben ik weer op zoek. Wie weet levert de uitzending van de documentaire me alsnog een kamer op.’
De documentaire Helaas ben je het niet geworden van BNNVara wordt op 12 november om 22:55 uur uitgezonden op NPO 3.
