‘Homo-acceptatie is zilver, homocultuur is goud’
‘Ogenschijnlijk is homoseksualiteit geaccepteerd, maar wie verder kijkt dan zijn neus lang is moet concluderen dat de samenleving nog steeds hetero-normatief is ingericht.’ Met deze conclusie nam docent homo- en lesbische studies Gert Hekma gisteren bij de jaarlijkse Mosse-lezing officieel afscheid van de UvA.
In een vol Theater van het Woord heeft docent homo en lesbische studies Gert Hekma gisteravond met het houden van de jaarlijkse Mosse-lezing afscheid genomen van de UvA. Ter gelegenheid van zijn pensionering hield hij dit jaar zelf de Mosse-lezing die de afgelopen vijftien jaar altijd door hem werd georganiseerd. Eerdere lezingen werden gehouden door onder meer Bas Heijne, Hedy d’Ancona, Jet Bussemaker, Gloria Wekker, Gerrit Komrij, Dolly Bellefleur, Stephan Sanders en Simone van Saarloos.
Homo-acceptatie
De zestiende Mosse-lezing had als titel Een halve eeuw homo-acceptatie uit de kast. Van onbereikbaar ideaal tot ontoereikend perspectief. In zijn lezing constateerde Hekma dat homo’s in Nederland weliswaar worden geaccepteerd, maar hij vroeg zich gelijktijdig af wat dit eigenlijk betekent. ‘Ondanks alle vooruitgang resoneert in mijn hoofd nog steeds de opmerking van Gerrit Komrij in zijn Mosse Lezing uit 2008, waarin hij de vraag opwierp of we wel weten wat homo-acceptatie is? “Waar hebben we het over”, vroeg Komrij zich toen af,’ aldus Hekma. De vraag van Komrij werd gisteravond opnieuw gesteld en opnieuw was het antwoord: we zijn er nog niet.
Afschaffing huwelijk
‘Het huwelijk is nog steeds slechts voor twee personen bestemd, met uitsluiting van ieder ander. De minst inclusieve relatievorm dus die we kennen. Zeker, het huwelijk is mee-gemoderniseerd, maar niet weg-gemoderniseerd. Kom op! Nederland was het eerste land dat het huwelijk openstelde voor paren van dezelfde gender, laat het nu het eerste land zijn dat het huwelijk afschaft!’
Echte acceptatie van seksuele diversiteit zou eigenlijk al moeten beginnen op jonge leeftijd door kinderen de vrijheid te geven te kiezen voor hun eigen vorm van seksualiteit, zonder in het heteroseksuele malletje te worden geperst dat hun ouders hen aanreiken, zei Hekma. ‘Ik ben nooit cijfers tegengekomen hoe vaak kinderen aan de ouderlijke macht zijn onttrokken vanwege homonegativiteit achter de voordeur. Het verbaast dat je nooit eens leest van een aanklacht tegen ouders die hun gezag misbruiken om hun kinderen op het heteropad te dwingen.’
Mensen hebben niet genoeg aan acceptatie, meende Hekma. ‘Ze hebben ook cultuur nodig, seksuele vrijmoedigheid. Daar wordt een mens pas gelukkig van. Mijn ijkpunt ligt bij engagement met homocultuur. Homo-acceptatie is zilver, homocultuur is goud.’
Ter gelegenheid van Hekma’s afscheid heeft het Internationaal Homo/Lesbisch Informatiecentrum en Archief (IHLIA) op de derde verdieping van OBA de tentoonstelling ‘Een jurk zegt meer dan duizend woorden’ ingericht, een tentoonstelling over ‘Rooie Flikkers en Homostudies UvA’.
