Durft Roy te ziplinen van het Universum?
Voor Roy is er geen weg meer terug. Niet zonder gezichtsverlies. De student natuurkunde (19) kijkt naar beneden en ziet zijn studiegenoten. Hun gezichtsuitdrukking kan hij van deze hoogte niet herkennen, maar hij weet dat ze naar hem kijken.
Roy zit op het dak van het Universum, het grote sportgebouw van het Universitair Sport Centrum. Het is niet eng, hadden ze hem verteld. Gewoon jezelf laten vallen en dat is het. Maar Roy heeft een lichte vorm van hoogtevrees. Hij haalt adem en... neemt de omgeving nog maar even in zich op.
Patat met mayo
Hij ziet de plekken waar hij het voorbije studiejaar zo vaak was. Het Science Park-hoofdgebouw, waar hij menig saai college volgde. De houten banken op het Oerknalterras, waar hij laatst patat met mayo at. De 64 zwartwitte schaakvakken op het plein, niet te vergeten.
Maar ook ziet hij deze vrijdagavond veel dingen die hij niet eerder zag. Het Science Park is vaak het toneel voor een of ander evenement, weet Roy inmiddels, maar nooit is de metamorfose van bètabastion tot evenemententerrein zo compleet als tijdens dit Flux Festival, wanneer het einde van het schooljaar wordt gevierd.
Overal staan kraampjes met eten, opgezet door lokale studieverenigingen als Congo en Spectrum. Op het centrale plein danst een menigte. Andere studenten doen op een springkussen een vorm van basketbal waarbij ze zelf vaker stuiteren dan de bal.
Luchtfietsen
Tussen de bomen ziet Roy slacklines gespannen. Studenten ontdekken daar dat alcohol en evenwichtskunsten niet optimaal samen gaan. Ook ontwaart hij het meest curieuze apparaat van allemaal. Een soort fietsmechanisme, waarbij je door heel hard te trappen een rondje kunt maken, over de kop.
En hij ziet zijn studiegenoten weer. Oke. Genoeg gekeken. Hij laat zich vallen.
Dankzij stevige zekeringen zeilt hij langs een diagonaal touw naar beneden. Toch wat trager dan gedacht. Hij heeft er een half uur voor in de rij gestaan, zichzelf opgenaaid, maar eigenlijk valt het best mee.
‘Ja, het was leuk,’ zegt hij op de grond. ‘Alleen daar boven was het wel even slikken. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.’ Stiekem is hij wel trots op zichzelf. Als hij begin september weer op Science Park loopt, kan hij aan zijn opsomming met herinneringen toevoegen: het Universum, waar ik af ben gesprongen.
