Video | Meer obstakels dan ooit bij derde editie Klauterrun
Er zijn niet veel evenementen waar modder, zweet, slootwater, slijm, badschuim en bloed samenkomen. Maar er is er in elk geval één: de Klauterrun. Zaterdag vond de derde editie van de wilde hardloopwedstrijd plaats op Science Park.
Al dertig minuten lang staan twee jongens, geheel volgens plan, verdekt opgesteld. Met hun vingers knijpen ze zachtjes in fel gekleurde, met water gevulde ballonnen. In een grote witte wasmand drijven honderd extra waterbommen. Wie voorbij komt, krijgt de volle laag.
Althans, dat was het plan. Maar er komt maar niemand voorbij. De eerste groep lopers is al gefinisht. Ze zijn in de sloot gesprongen, uit het doolhof ontsnapt, hebben spijkers in boomstammen getimmerd en nog veel meer - maar door een misverstand over de route, zijn er geen waterbommen in hun gezicht ontploft.
De twee jongen worden steeds ongeduldiger. Tot ze eindelijk iemand zien aan komen rennen. Slachtoffer nummer één. De jongens bespieden zwijgend hun doelwit, maar zijn zelf degenen die schrikken. De eerste loper die de juiste route heeft weten te volgen, blijkt een klein meisje van een jaar of acht.
De jongens kijken elkaar kort aan. Moeten ze gooien? Het moment van twijfel duurt niet lang. Ze hebben niet voor niets zo lang gewacht. Een seconde later suist de eerste waterballon langs het hoofd van Fleur. De tweede waterballon ontploft naast haar voeten. Ze rent onverschrokken door, ongedeerd.
Bekijk een videoreportage over de Klauterrun. Dit artikel loopt door onder de video.
Camera: Geranne Kiezebrink. Presentatie en montage: Denise Kim Mulder.
De tientallen lopers die nog zouden volgen hadden minder geluk. Mary-Jo bijvoorbeeld. ‘Ik ben keihard op mijn billen geraakt,’ vertelt de UvA-student neurobiologie na afloop. ‘Die jongens gingen nog hard juichen ook!’ Maar ze klaagt niet. Niet over haar zompige sokken. Niet over het feit dat ze 's ochtends haar nieuwe hardloopschoenen had aangetrokken - die nu dus naar slootmodder ruiken. ‘Het was heel leuk. En zwaar.’
‘Elk jaar wordt het beter,’ vertelt een UvA-student die de vorige twee edities ook mee maakte. Een bewering die door USC-fitnessgoeroe Emile te Riele wordt gestaafd met cijfers. ‘We hadden vandaag meer dan honderd obstakels. Geen andere run in Nederland heeft zo'n hoge obstakeldichtheid.’
Toch was niet iedereen tevreden. Maaike Bloem, prominent lid van studenten hardloopvereniging Aquila, baalde van het totale gebrek aan eerlijkheid. ‘Het was wel leuk, maar ik zag allerlei mensen stukken afsnijden en hindernissen overslaan. Terwijl ik echt een goede tijd wilde neerzetten. Daardoor werd ik steeds chagrijniger. Nou ja, hopelijk wordt het goed gemaakt door de bingo die zometeen plaatsvindt.’
Haar hoop komt uit. Met getal 63 wint ze twee paar sokken in maat 43-46. Maar ze zijn in elk geval droog.
