HvA-student maakt indruk met fotoserie over leukemie
Hoe verbeeld je op pakkende en oprechte wijze het verhaal van een jong meisje dat lijdt aan leukemie, zonder daarmee af te doen aan haar identiteit? Bibi Beens, tweedejaars HvA-student media, informatie & communicatie, besloot voor het excellentievak jeugd & beeldvorming deze uitdaging aan te gaan, en maakte een fotoserie over haar vijftienjarige nichtje Alicia. Beens’ werk werd door de jury tot beste van de groep verkozen.
Jeugd & beeldvorming is een van de modules die HvA-studenten kunnen volgen binnen het excellentieprogramma. Claartje van Tongeren, als docent nauw betrokken bij de door de faculteit Onderwijs en Opvoeding gegeven module, legt uit dat deelnemende studenten zelf een onderwerp moesten aandragen gerelateerd aan het thema jeugd. Vervolgens werden ze uitgedaagd om fotografie als middel te gebruiken om hun gekozen onderwerp beter te begrijpen. De HvA'ers volgden workshops, lessen en gastcolleges, werden rondgeleid in fotomuseum Foam en moesten uiteraard zelf met een camera aan de slag.
Doorzetten
Toen Beens de fotografie-opdracht te horen kreeg, kwam Alicia, het nichtje van haar vriend, direct in haar op. Beens: ‘Zij is vijftien en weet sinds dit jaar dat ze leukemie heeft. Een heftige situatie, dus ik moest goed nadenken of ik dit idee wilde doorzetten. Ik wilde haar namelijk niet het gevoel geven dat ik haar ging gebruiken voor een opdracht. Tegelijk is het juist een ontzettend mooi verhaal om te vertellen aan de hand van beelden. Een beeld zegt immers meer dan duizend woorden. Dus ik dacht: ik kan deze opdracht juist ook gebruiken om Alicia te helpen. Aan de hand van de fotoserie probeer ik KiKa onder de aandacht te brengen.’
Tekst loopt door onder de foto.
Tijdens het proces werd Beens zijdelings begeleid door fotograaf Wout Nooitgedagt. Hij gaf haar een simpel advies: probeer zo veel mogelijk foto's te maken. ‘Ik heb uiteindelijk meer dan driehonderd foto's gemaakt. Ook van haar schoenen naast het ziekenhuisbed, bijvoorbeeld,’ vertelt Beens.
Ze geeft aan dat ook Alicia genoot van de aandacht: ‘Ik heb haar zodanig proberen te fotograferen dat je aan de ene kant kunt zien dat ze echt ziek is, maar aan de andere kant dat ze nog steeds dat mooie en gezellige meisje is dat ze altijd is geweest. Ik wilde laten zien dat de kanker haar niet definieert.’
Tekst loopt door onder de foto.
Expositie
Als slotstuk werd voor de excellente studenten een foto-expositie in het Kohnstammhuis georganiseerd. Een uitdaging voor Beens, ze moest daarvoor namelijk flink selecteren binnen haar enorme fotocollectie. Uiteindelijk poogde ze het verhaal van Alicia te vertellen aan de hand van zo'n acht foto's die ze van links naar rechts ophing.
‘Van het beeld van het ziekenhuis, naar dat van slechts haar schaduw, tot een foto dat ze in bed ligt en je achter haar twee artsen ziet en je beseft dat ze echt ziek is. Vervolgens komt de ommekeer, en zie je dat ze naar het apparaat opkijkt dat haar in leven houdt, gevolgd door een foto waarop ze een pruik opzet en zelfverzekerd oogt. Daarmee wilde ik tonen dat ze ondanks haar ziekte nog steeds kan lachen en zichzelf kan zijn.’
